авіятра́нспарт, ‑а і ‑у, М ‑рце, м.

1. ‑а. Ваенны карабель для перавозкі самалётаў без узлётнай палубы.

2. ‑у. Сродкі перавозу паветраным шляхам пасажыраў, грузаў, пошты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фельд’е́гер, ‑а, м.

Ваенны або ўрадавы кур’ер для дастаўкі вельмі важных, сакрэтных папер, дакументаў. Праз год, у 1826 годзе, Пушкіна з фельд’егерам даставілі да цара... Шырма.

[Ням. Feldjäger.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wojskowy

I wojskow|y

вайсковы, ваенны;

służba ~a — вайсковая служба;

lekarz ~y — вайсковы ўрач (лекар);

attaché ~y — ваенны аташэ;

sąd ~y — трыбунал;

książeczka ~a — ваенны білет;

po ~emu — па-вайсковаму

II м.

ваеннаслужачы, вайсковец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

armament(s) [ˈɑ:məmənt(s)] n.

1. збро́я, узбрае́нне;

the armaments industry вае́нная прамысло́васць;

an armaments factory вае́нны заво́д

2. узбрае́нне (дзеянне, працэс)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wartime [ˈwɔ:taɪm] n. вае́нны час, ліхале́цце;

in wartime падча́с вайны́;

wartime memoirs вае́нныя мемуа́ры;

his wartime experiences во́пыт яго́ вае́ннага жыцця́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фла́гман, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Камандуючы флотам або буйным злучэннем ваенных караблёў.

2. Вядучы ваенны карабель (марскі або паветраны), на якім знаходзіцца камандуючы эскадрай.

3. перан. Пра што-н. самае буйное, самае галоўнае сярод падобнага.

Ф. культуры.

|| прым. фла́гманскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

піло́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Летні ваенны форменны галаўны ўбор, які першапачаткова насілі толькі пілоты. Быў гэты чалавек у выцвілай гімнасцёрцы і пілотцы. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каалі́цыя, ‑і, ж.

1. Часовы палітычны або ваенны саюз дзяржаў для сумесных дзеянняў на міжнароднай арэне. Антыгітлераўская кааліцыя.

2. Пагадненне некалькіх палітычных партый аб утварэнні змешанага (кааліцыйнага) урада.

[Лац. coalitus — аб’яднаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэўваенсаве́т, ‑а, М ‑веце, м.

Гіст. Рэвалюцыйны ваенны савет, які існаваў з 1918 па 1934 г. і ўяўляў сабой калегію Народнага камісарыята па ваенных і марскіх справах СССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камуні́зм, -му м. коммуни́зм;

○ вае́нны к. — вое́нный коммуни́зм;

першабы́тны к. — первобы́тный коммуни́зм;

навуко́вы к. — нау́чный коммуни́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)