Verbum

тужлівасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць тужлівага. Тужлівасць спеваў.

2. Туга, нуда, журба. Тужлівасць і нуда запанавалі ў хатах. Гарэцкі.

уседлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць уседлівага. Нялёгка давалася Карпу навука, і Баранавіч дзівіўся яго ўпартай настойлівасці і неверагоднай уседлівасці. Дуброўскі.

усмешлівасць, ‑і, ж.

Разм. Уласцівасць усмешлівага. Вясёлая ўсмешлівасць не сышла з твару, а расплылася шырока і засталася так. Мурашка.

хвацкасць, ‑і, ж.

Уласцівасць хвацкага. Ва ўсім тым, што ні рабіў цяпер [Васіль], як бы хваліўся хвацкасцю сваёй, спрытам. Мележ.

шапялявасць, ‑і, ж.

Уласцівасць шапялявага; шапялявае вымаўленне. Гэты лёгкі польскі акцэнт, гэтую ледзь прыкметную шапялявасць Шурка недзе чуў. Мехаў.

элегантнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць элегантнага. Вочы міжвольна адзначыла зграбнасць постаці, простую элегантнасць убору, капялюшык з танюткай залацістай саломкі. Караткевіч.

разбэшчанасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць разбэшчанага (у 2 знач.); амаральнасць, распушчанасць. Духоўная спустошанасць, маральная разбэшчанасць, як не трэба лепш, сведчылі аб загніванні прыгоннага ладу. Казека. Рэдактар напісаў загад аб звальненні з рэдакцыі Сяргея Росліка за п’янства, за бытавую разбэшчанасць, за парушэнне працоўнай дысцыпліны. Сабаленка.

2. Уласцівасць разбэшчанага (у 3 знач.); разбалаванасць.

вабнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вабнага; прывабнасць. Дзіўнае злучэнне чорнай сталі і гэтай нечаканай мяккасці надавала вачам.. нейкую незвычайную вабнасць. Зарэцкі.

валентнасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць атама аднаго элемента далучаць да сябе пэўную колькасць атамаў другога элемента. Дадатная валентнасць. Ніжэйшая валентнасць.

[Ад лац. valens, valentis — які мае сілу.]

асветленасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць асветленага.

2. Фізічная велічыня, роўная адносіне патоку святла да плошчы паверхні, на якую ён падае.