інвалі́д

(лац. invalidus = бяссільны, слабы)

чалавек, які страціў працаздольнасць у выніку ранення, хваробы, калецтва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

індывідуалі́ст

(фр. individualiste, ад лац. individuus = непадзельны)

чалавек, які праяўляе індывідуалізм у паводзінах, поглядах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

калігра́ф

(ад гр. kalos = прыгожы + -граф)

чалавек, які валодае майстэрствам пісаць роўным прыгожым почыркам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

макрацэфа́л

(ад макра- + -цэфал)

чалавек з вялікай або падоўжанай спераду назад галавой (параўн. мікрацэфал).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пазёр

(фр. poseur)

чалавек, які клапоціцца аб знешнім эфекце сваіх паводзін, прымае позу, рысуецца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пунктуа́льны

(с.-лац. punctualis)

вельмі акуратны, дакладны ў выкананні чаго-н. (напр. п. чалавек).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сібары́т

(гр. sybarites = жыхар старажытнагрэчаскай калоніі Сібарыс)

распешчаны, раздураны раскошаю чалавек, багаты спешчаны гультай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

экста́з

(гр. ekstasis = захапленне, раз’юшанасць)

найвышэйшая ступень захаплення, пры якой чалавек даходзіць да самазабыцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АДАЛЕСКА́РЫЙ

(ад лац. adolesco падрастаю),

лічынкавая стадыя некаторых паразітных трэматод. Развіваецца ў навакольным асяроддзі з цэркарыя, выдзеленага прамежкавымі гаспадарамі (малюскамі). З вадой ці кормам трапляе ў арганізм канчатковага гаспадара (пазваночныя жывёлы, чалавек), дзе развіваецца ў палаваспелую трэматоду. Стадыя адалескарыя ўласціва, напр., цыклу развіцця пячоначнай двухвусткі — узбуджальніка фасцыялёзу.

т. 1, с. 90

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

піяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Чалавек, які адным з першых прыйшоў і пасяліўся ў новай недаследаванай краіне, мясцовасці.

2. перан. Чалавек, які паклаў пачатак чаму-н. новаму ў якой-н. галіне (кніжн.).

Піянеры генетыкі.

3. Член дзіцячай арганізацыі ў былым СССР і шэрагу дзіцячых арганізацый у інш. краінах.

|| ж. піяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (да 1 і 3 знач.).

|| прым. піяне́рскі, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)