Verbum

нада́рыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -рыцца; зак.

1. безас., з інф. Прыйсціся, здарыцца.

Мне таксама надарылася там пабываць.

2. Выдацца, выпасці.

Вясна надарылася надзвычай ранняя.

3. Трапіцца, сустрэцца.

Надарыўся цікавы чалавек.

|| незак. надара́цца, -а́ецца.

гад, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. звычайна мн. Жывёла сямейства паўзуноў (змяя, гадзюка і пад.).

2. перан. Агідны чалавек, гадзіна (у 2 знач.; пагард.).

Фашысцкія гады.

|| прым. га́дскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

бабы́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм.).

Бессямейны адзінокі чалавек.

Векаваць бабылём.

|| ж. бабы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак і бабы́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. бабы́льскі, -ая, -ае.

Бабыльскае жыццё.

багамо́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Чалавек, які многа моліцца, ажыццяўляе багамолле.

2. Драпежнае насякомае атрада тараканападобных з прыстасаванымі для хапання пярэднімі канечнасцямі.

|| ж. багамо́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак (да 1 знач.).

баля́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Тое, што і болька.

2. перан. Недахоп, слабае месца ў дзейнасці, характары, а таксама чалавек з якімі-н. недахопамі, з-за якога бываюць непрыемнасці ў калектыве.

адка́зны, -ая, -ае.

1. Чалавек, на якога ўскладаецца адказнасць, які адказвае за каго-, што-н.

А. рэдактар.

А. (наз.) за вечар.

2. Вельмі важны, значны, сур’ёзны.

Адказнае даручэнне.

Адказная пасада.

А. момант.

|| наз. адка́знасць, -і, ж.

маларазвіты́, -а́я, -о́е.

1. Які не дасягнуў поўнага фізічнага развіцця.

Маларазвітыя мускулы рук.

2. Які не дасягнуў высокага ўзроўню развіцця.

Маларазвітая прамысловасць.

3. Які не мае шырокага кругагляду, недастаткова адукаваны.

М. чалавек.

|| наз. маларазві́тасць, -і, ж.

правафланго́вы, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца, размешчаны на правым флангу.

П. баец.

Раўняцца на правафланговых (наз.).

2. правафланго́вы, -ага, мн. -ыя, -ых, м., перан. Чалавек, на якога патрэбна раўняцца ў працы, што служыць прыкладам для іншых.

скапе́ц, -пца́, мн. -пцы́, -пцо́ў, м.

1. Чалавек або жывёліна, якія падвергліся кастрацыі.

2. Член рэлігійнай секты ў Расіі, што ўзнікла ў канцы 18 ст. і прапаведавала барацьбу з плоццю шляхам кастрацыі.

|| прым. скапе́цкі, -ая, -ае.

страло́к, -лка́, мн. -лкі́, -лко́ў, м.

1. Чалавек, які ўмее страляць; хто страляе.

Меткі с.

2. Ваеннаслужачы стралковых або мотастралковых войск.

3. Ваеннаслужачы, які вядзе агонь з танка або самалёта.

С.-радыст.

4. Служачы ваенізаванай аховы.