Verbum

прывыка́льнасць, -і, ж. (спец.).

Наяўнасць прывычкі да чаго-н. (звычайна пра лекавыя сродкі).

П. да снатворнага.

расса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што з’яўляецца крыніцай з’яўлення, размнажэння чаго-н.

Р. хвароб.

расхаладзе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак. (разм.).

Стаць раўнадушным, халодным да каго-, чаго-н.

Расхаладзець да работы.

ро́зніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; незак., ад каго-чаго чым (разм.).

Мець розніцу у чым-н., адрознівацца.

саладо́сць, -і, ж.

1. гл. салодкі.

2. перан. Адчуванне чаго-н. прыемнага, добрага.

На душы с.

сяка́ч¹, секача́, мн. секачы́, секачо́ў, м. (спец.).

Востры нож, інструмент, механізм для раздраблення, сячэння чаго-н.

удзе́льны¹, -ая, -ае (кніжн.).

Які мае непасрэдныя адносіны, дачыненне да чаго-н.

|| наз. удзе́льнасць, -і, ж.

узмацня́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Прылада для павелічэння магутнасці або напружання чаго-н.

Электрычны ў.

узмацня́льны, -ая, -ае (спец.).

Які прызначаны для ўзмацнення, павелічэння чаго-н.

Узмацняльная падстанцыя.

Узмацняльнае адценне суфікса.

уні́зе, прысл.

У ніжняй частцы чаго-н., пад чым-н.

Дом стаіць у. (у нізіннай мясцовасці).