сумы́сля, прысл.
Тое, што і сумысна. [Мікіта] сумысля не спяшаўся ісці, было прыемна думаць аб будучыні. Галавач. Гэта сумысля падпальваюць балота палешукі, каб на выгаралым месцы расла налета маладая, лепшая трава. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суперво́кладка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.
Папяровая вокладка паверх пераплёту кнігі. Адам кінуў мімалётны зірк на дзяружку, на папяросы. Затрымаўся на кнізе ў зялёнай, як трава, супервокладцы. Вышынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́гельнік, ‑у, м.
1. Ягельныя кусцікі, ягельныя расліны. Вытаптаная трава адрастае наступным летам, а высахлы ягельнік адродзіцца толькі праз дзесяць — пятнаццаць гадоў. Гавеман.
2. Месца, парослае ягелем. Па ягельніку ходзяць алені.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
черну́шка ж.
1. (трава) бот. чарну́шка, -кі ж.;
2. (гриб) бот. падгру́здак, -дка м.;
3. (смуглянка) разг. чарну́шка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Ваню́чка ’мяккая трава з непрыемным пахам’ (Бяльк.). Да ванючы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тро́йзелле ‘лекавая трава’ (жытк., Нар. Гом.). Гл. труйзеле, трызелле.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заварушы́цца сов.
1. зашевели́ться; (начать двигаться — ещё) задви́гаться;
дзіця́ ~шы́лася ў калы́сцы — ребёнок зашевели́лся в лю́льке;
трава́ ~шы́лася пад ве́трам — трава́ зашевели́лась под ве́тром;
па́льцы ~шы́ліся — па́льцы зашевели́лись (задви́гались);
2. (начать суетливо двигаться) завози́ться; закопоши́ться;
3. (о множестве мелких животных) закише́ть, закопоши́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
ата́ва, ‑ы, ж.
Трава, якая вырасла ў той жа год на пакошы. На лугах ужо рассцілалася зялёнымі аксамітамі пяшчотна-кволая атава. Колас. Проста атаву скасіць, ды не проста ў хлеў скласці. Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзя́тлавіна, ‑ы, ж.
Дзяцеліна, дзяцельнік. Трава расла ля самых каляін, густа бялелі галоўкі дзятлавіны, пахла мятай і рамонкамі. Хадкевіч. Пад мордай у каня ляжала зялёная прывялая дзятлавіна, але ён не еў. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жаўтля́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць жаўтлявага; жоўтае адценне ў афарбоўцы чаго‑н. Бралася трава між дарогай і полем роўнай зялёнаю шчоткай, ільснілася, глушыла, забівала маладую жаўтлявасць, што свіцілася знізу, ад зямлі. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)