Überzéugungskraft

f - сі́ла перакана́ння, перакана́ўчасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Záuberkraft

f -, -kräfte чаро́ўная сі́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Zerstörungskraft

f -, -kräfte разбура́льная сі́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

скрыпі́ца, ‑ы, ж.

Разм. Скрыпка. А скрыпіца галасіла Смутнай восені дажджом, Адчувалася ў ёй сіла, Што лілася ручаём. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апо́ра, ✂, ж.

  1. Тое, на што можна абаперціся, што служыць для падтрымкі чаго-н.

    • А. для моста.
    • Плошча апоры.

  2. перан. Сіла, што падтрымлівае каго-, што-н. і дапамога, падтрымка.

    • Дзеці — а. для бацькоў у старасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

нелёгкая прост. / вот нелёгкая принесла́! вось нячы́стая (сі́ла) прыне́сла (прыгна́ла)!;

куда́ его́ нелёгкая несёт? куды́ яго́ нячы́стая сі́ла нясе́ (го́ніць)?;

и угора́здила же меня́ нелёгкая сказа́ть! і со́біла ж мне сказа́ць!

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Моц ’трываласць, мацунак, моцнасць’, ’фізічная сіла’, ’аўтарытэт, магутнасць’, ’устойлівасць’, ’сіла, здароўе’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Мал., Шат., Касп., ТС, Сл. ПЗБ; гродз., КЭС; КЭС, лаг.), моца ’ўлада’, ’сіла’ (Нас.), ст.-бел. моцъ ’сіла, значэнне’, моць ’паўнамоцтва’ (Гарб.) запазычаны са ст.-польск. moc (Карскі, Труды, 312; Мядзв.; Кюнэ, Poln., 78; Пальцаў, Лекс. і гр., 38; Крапівін, Бел. лекс., 88; Булыка, Лекс. Запазыч., 208). Аналагічна моцны. Сюды ж моцна (моцно, моцнэ), мацнава́ты, моцнасць (Нас., Гарэц., Булг., Касп., ТС, Сл. ПЗБ), мацне́ць ’набірацца сіл, рабіцца мацнейшым’, мацне́ць ’сцягваць, узмацняць’ (ТСБМ, Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Недасі́лак ’слабы, хілы чалавек’: Заплыве недасылак — магутам стаў (Бічэль–Загнетава). Магчыма, паэтычны наватвор па узору асілак (гл.), з неба- ’недастаткова’ і сіла ’мбц, сіла’, параўн. недаростак ’чалавек малога росту’, недамовак ’заморак’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рабо́чы², -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да рабочага¹, рабочых, уласцівы ім. Р. клас. Р. рух. Па-рабочаму (прысл.).

2. Які непасрэдна выконвае работу, пэўнае дзеянне. Рабочыя часткі машыны. Рабочыя пчолы.

3. Які жыве са сваёй працы; працоўны. Р. чалавек.

4. Які служыць, прызначаны для работы, выкарыстоўваецца ў рабоце. Р. інструмент. Рабочае адзенне. Р. стол.

5. Устаноўлены для работы, заняты работай (пра час). Р. дзень. Р. сезон.

○

Рабочая сіла — сукупнасць фізічных і духоўных магчымасцей чалавека, якія выкарыстоўваюцца ім у працэсе вытворчасці.

Рабочыя рукі — рабочыя, рабочая сіла. Не хапае рабочых рук.

◊

У рабочым парадку (зрабіць, вырашыць што-н.) — у працэсе работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)

cement​1 [sɪˈment] n.

1. цэме́нт

2. вя́зкае рэ́чыва, яко́е цэменту́е

3. су́вязь, злуча́льная сі́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)