Verbum

бяссле́дны, -ая, -ае.

Які не пакінуў пасля сябе ніякіх слядоў.

Бясследнае знікненне.

Прапасці бясследна (прысл.).

|| наз. бяссле́днасць, -і, ж.

ва́жнасць, -і, ж.

1. гл. важны.

2. Велічнасць, фанабэрыстасць.

Напусціць на сябе в.

◊

(Не) вялікая важнасць (разм.) — нічога асаблівага.

адыёзны, -ая, -ае (кніжн.).

Які выклікае да сябе крайне адмоўныя адносіны; непрыемны, адмоўны.

Адыёзная асоба.

|| наз. адыёзнасць, -і, ж.

самакрыты́чны, -ая, -ае.

Які крытычна ставіцца да сябе; які заключае ў сабе самакрытыку.

Самакрытычнае выступленне.

|| наз. самакрыты́чнасць, -і, ж.

ніякава́та, прысл. (разм.).

1. Няёмка, не па сабе, сарамліва.

Адчуваць сябе н.

2. Нязручна.

Пісаць левай рукой было н.

паддо́брыцца, -руся, -рышся, -рыцца; зак., да каго.

Падлашчыцца, заваяваць да сябе прыхільнасць.

Умее п.

|| незак. паддо́брывацца, -аюся, -аешся, -аецца.

прамака́льны, -ая, -ае.

У выразе: прамакальная папера — папера, якая ўбірае ў сябе вільгаць і ўжыв. для высушвання напісанага чарнілам.

дзяці́ніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; незак. (разм.).

Паводзіць сябе несур’ёзна, па-дзіцячаму (аб дарослых).

Дваццаць гадоў мае, а ўсё дзяцініцца.

развя́зны, -ая, -ае.

Залішне вольны, бесцырымонны (чалавек, яго паводзіны).

Развязныя манеры.

Паводзіць сябе развязна (прысл.).

|| наз. развя́знасць, -і, ж.