1. Непадобнасць, розніца паміж кім-, чым-н., рыса, асаблівасць, якая робіць адметнымі прадмет, з’яву ад іншага прадмета, іншай з’явы.
Істотнае а.
Дыялектныя адрозненні.
2.Ужыв. ў некаторых выразах для абазначэння ўзнагароды, заахвочвання якой-н. дзейнасці.
Знакі адрознення (пра ордэны, медалі).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
цудатво́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.
1. У хрысціянстве: святы, які праславіўся дарам тварыць цуды (у 1 знач.).
У кутку гарэла лампадка перад абразамі цудатворцаў.
2.перан. Той, хто робіць што-н. дзівоснае, надзвычайнае.
Гэта быў не проста ўрач, а сапраўдны ц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пасціжо́р
(ад фр. postiche = прыстаўны, фальшывы)
спецыяліст, які робіць парыкі, вусы, бароды для акцёраў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Віньетыст ’чалавек, які робіць віньеткі’ (КТС). Утворана ад віньетка (гл.) і суф. ‑іст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
апа́слівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які дзейнічае, робіць што‑н. з апаскай, асцярожна; засцярожлівы. // Які выяўляе апаску, поўны зацярожлівасці. Апаслівы позірк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абмежава́льнік, ‑а, м.
Спец. Прылада, якая робіць немагчымай работу машыны, устаноўкі за межамі паказаных велічынь. Сашнікі сеялак абсталяваны абмежавальнікамі глыбіні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інтэрферо́н, ‑у, м.
Рэчыва, якое выпрацоўваецца клеткамі пасля кантакту з вірусам і робіць іх больш-менш неўспрымальнымі да віруснай інфекцыі.
[Лац. inter — паміж і ferro — нясу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ту́пала (ту́поло) ‘від рыбалоўнай снасці’ (ТС). Відаць, да ту́паць (гл.), аналагічна да таптуха1 ад таптаць1 (гл.). Таго ж утварэння экспрэсіўныя назоўнікі ту́пала ‘чалавек, які робіць выгляд удзелу ў справе, але нічога не робіць’ (Нас.) і ту́пало ‘той, хто моцна грукае нагамі пры хадзьбе’ (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
progressive
[prəˈgresɪv]
adj.
1) які́ро́біць по́ступ, які́ ідзе́ да ле́пшага
2) прагрэсі́ўны, перадавы́
3) узраста́ючы (пра дахо́д)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
выплатны́, ‑ая, ‑ое.
Які праводзіць, робіць выплату. Выплатны пункт.// Прызначаны для выплаты. Каса была маленькая: выплатное акенца, столік каля яго.Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)