bevórzugen
vt аддава́ць перава́гу (каму-н., чаму-н., D – над кім-н, над чым-н.); лічы́ць за ле́пшае
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ángemessen
a
1) адпаве́дны, нале́жны, памярко́ўны
éine ~e Frist — дастатко́вы тэ́рмін
2) слу́шны, дарэ́чны
für ~ hálten* — лічы́ць слу́шным [да ме́сца, патрэ́бным]
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
зага́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. загас, ‑ла; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Перастаць гарэць, свяціць; патухнуць, пагаснуць. Агонь загас.
2. перан. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Зменшыцца, знікнуць (пра падзеі, пачуцці і пад.). Боль сумлення ў ім загас. Бядуля. // Скончыцца. Яшчэ вось дзень, прыгожы і румяны, мінуў — загас. Машара.
3. перан. Зачахнуць, памерці. Дні свае лічыць збалелы бядак, Вось-вось часіна — загасне. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прызнава́ць, ‑знаю, ‑знаеш, ‑знае; ‑знаем, ‑знаяце; незак., каго-што.
1. Незак. да прызнаць.
2. Праяўляць станоўчыя адносіны, адносіцца з павагай да каго‑, чаго‑н., лічыць каго‑, што‑н. аўтарытэтным, важным. Зусім другая справа паляванне, яго толькі і прызнаваў Адам. Шынклер. Высокі ростам, хударлявы з твару, сівы як лунь, ён быў здаровы і моцны, нібыта дуб. Фэлька не прызнаваў ні дактароў, ні шаптуноў. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сабата́ж, ‑у, м.
1. Наўмысны зрыў якога‑н. мерапрыемства ўхіленнем ад удзелу ў ім ці свядомым нядобрасумленным яго выкананнем. [Кох:] — Трэба паслаць у дэпо сваіх людзей, праз якіх мы зможам ведаць усё: хто перашкаджае, адкуль ідзе сабатаж, каго трэба ліквідаваць там. Лынькоў.
2. Замаскіраванае супрацьдзеянне ў мэтах перашкодзіць ажыццяўленню чаго‑н. Сабатаж справы міру. □ [Міхась:] — Бяры сякеру і — на гумно. А не прыйдзеш, будзем лічыць гэта як сабатаж. Сіняўскі.
[Фр. sabotage.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
відаво́чны óffensichtlich; óffenkundig; óffenbar; áugenscheinlich; klar;
гэ́та відаво́чна das liegt auf der Hand;
зусі́м відаво́чна ganz únverkennbar;
лічы́ць што-н зусі́м відаво́чным etw. für sónnenklar hálten*;
быць відаво́чным únverkennbar sein;
відаво́чны факт óffensichtliche Tátsache
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
count
I [kaʊnt]
1.
v.t.
1)
а) лічы́ць, зьлі́чваць; падлі́чваць
to count one’s profits — падліча́ць свае́ прыбы́ткі
б) налі́чваць, далі́чваць
to count to one hundred — далічы́ць да ста
2) улуча́ць у лік, браць пад ува́гу
There are ten of us counting the children — Ра́зам зь дзе́цьмі нас дзесяцёра
3) уважа́ць, лічы́ць за не́шта
2.
v.i.
1) лічы́ць
He can read, write and count — Ён мо́жа чыта́ць, піса́ць і лічы́ць
2) разьлі́чваць
3) лічы́цца
it won’t count — Гэ́та ня бу́дзе лічы́цца
4) мець уплы́ў; мець значэ́ньне
Every little bit counts — Найме́ншая драбні́ца ма́е значэ́ньне
5) налі́чваць
The army counts two million — Во́йска налі́чвае два мільёны
3.
n.
1) лік -у m.
to lose count — зьбі́цца зь лі́ку
2) лічэ́ньне n.
•
- count anew
- count for
- count for much
- count out
II [kaʊnt]
n.
граф -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
uważać
uważa|ć
незак.
1. быць уважным; пільным; глядзець (слухаць) уважліва; сачыць; назіраць;
~j, żebyś tego nie zgubił — глядзі, не згубі гэта;
~j, co robisz — глядзі, што робіш;
~ć na drogę — быць уважлівым на дарозе;
~j! — асцярожна!;
2. na kogo/co сачыць за кім/чым; пільнаваць каго/што; берагчы каго/што;
~j na siebie — беражы сябе;
3. na kogo/co берагчыся; асцерагацца каго/чаго;
4. лічыць;
~ć kogo za przyjaciela — лічыць каго сябрам;
rób jak ~sz — рабі, як хочаш;
~ć się za kogo — лічыць сябе кім;
on się uważać za geniusza — ён лічыць сябе геніем
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
прызна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак.
1. каго-што, у кім-чым і каго-што. Пазнаць па знешніх прыметах.
П. у сустрэчным старога знаёмага.
Яяе ледзь прызнала: так яна пастарэла.
2. што. Дапусціць рэальнасць, наяўнасць чаго-н., згадзіцца лічыць законным што-н.
П. чые-н. правы.
П. свае памылкі.
3. каго-што кім-чым або за каго-што. Палічыць, зрабіць якое-н. заключэнне пра каго-, што-н.
П. сваім важаком (за важака). Урач прызнаў яго здаровым.
П. факты правільнымі.
4. каго-што. Ацаніць каго-, што-н. па заслугах.
Яго творчасць спачатку не прызналі.
|| незак. прызнава́ць, -наю́, -нае́ш, -нае́; -наём, -наяце́, -наю́ць; -нава́й.
|| наз. прызна́нне, -я, н. (да 2—4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
дуалі́зм
(ад лац. dualis = дваісты)
1) філасофскае вучэнне, якое лічыць пачаткам быцця дзве незалежныя асновы — матэрыя і дух, спрабуючы спалучыць матэрыялізм з ідэалізмам (параўн. манізм, плюралізм 1);
2) дваістасць, раздвоенасць чаго-н.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)