пракла́сці, ‑кладу, ‑кладзеш, ‑кладзе; ‑кладзём, ‑кладзяце; пр. праклаў, ‑клала; заг. пракладзі; зак., што.
1. Правесці, зрабіць, утварыць (дарогу, сцежку і пад.). Ніхто нават са старажылаў не памятае, калі праклалі чыгунку. Навуменка. Дарогу на вуліцу і ў хлеў Чачык праклаў цераз агародчык, дзе ламаў на дровы стары частакол. Пташнікаў. // перан. Адкрыць магчымасць доступу куды‑н., здзяйсняючы першы палёт, плаванне і інш. У космас праклалі дарогу, назад на зямлю знайшлі шлях. Машара.
2. Навесці на карту (курс, шлях і пад.). Пракласці новы курс на карце.
•••
Грудзьмі пракласці (пралажыць) сабе дарогу — барацьбой, пораадольваючы цяжкасці, дасягнуць чаго‑н.
Пракласці (пралажыць) дарогу — стварыць умовы для дасягнення чаго‑н., якой‑н. мэты, для росту, развіцця чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
двухгадо́вы
1. (працягласць у два гады) zwéijährig, von zwéijähriger Dáuer, Zwéijahres-;
двухгадо́вы курс zwéijähriger Kurs;
2. (пра ўзрост) von zwei Jáhren, zwéijährig
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Вучо́ба (БРС, КТС), рус. учёба. Утворана пры дапамозе суф. ‑ьba ад дзеяслова *učiti, гл. вучыць; параўн. укр. учба, чэш. učba, рус. учебный ’які мае адносіны да вучобы’, чэш. učebný ’тс’; бел. слова ізаляванае і, відаць, з’яўляецца новым запазычаннем з рус.; параўн. Юргелевіч, Курс, 133.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
магнеты́зм, ‑у, м.
1. Здольнасць магніта, а таксама правадніка з электрычным токам прыцягваць да сябе або адштурхоўваць некаторыя целы.
2. Вучэнне аб магнітных з’явах і магнітных уласцівасцях цел. Курс магнетызму.
•••
Зямны магнетызм — уласцівасць Зямлі, якая выяўляецца ў існаванні вакол яе магнітнага поля, а таксама вучэнне аб магнітным полі Зямлі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нейтралітэ́т, -у, М -тэ́це, м.
1. Міжнародна-прававое становішча дзяржавы, якая не прымае ўдзелу ў вайне, што вядзецца паміж іншымі краінамі, і захоўвае з імі мірныя адносіны, не ўваходзіць у ваенна-палітычныя блокі.
Захоўваць н.
2. перан. Неўмяшанне ў чужыя спрэчкі, у барацьбу паміж двума бакамі.
○
Пастаянны нейтралітэт — знешнепалітычны курс шэрагу дзяржаў, якія ўзялі абавязацельства не прымаць удзелу ў вайне, захоўваючы права на самаабарону, а ў мірны час праводзіць міралюбівую знешнюю палітыку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ста́ршы, -ая, -ае.
1. Які стаіць вышэй у параўнанні з кім-н. па званні, пасадзе, службовым становішчы.
С. навуковы супрацоўнік.
С. радыст.
С. лейтэнант.
2. ста́ршы, -ага, м.; ста́ршая, -ай, ж., мн. -ыя, -ых (у знач. наз.). Той, хто стаіць на чале якой-н. групы людзей; кіраўнік, начальнік.
Паставіць старшага на будаўнічы аб’ект.
3. Пра клас, курс і пад. ў навучальнай установе: які блізкі да выпуску, да заканчэння вучобы.
Вучні старшых класаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
zdrojowy
zdrojow|y
водалячэбны, курортны;
kuracja ~а — курс водалячэння;
woda ~a — мінеральная вада
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Kur
f -, -en
1) лячэ́нне, курс лячэ́ння
zur ~ sein — быць на лячэ́нні
éine ~ erhálten* — атрыма́ць санато́рную пуцёўку
éine ~ máchen — прахо́дзіць курс лячэ́ння
2)
j-m die ~ máchen — заляца́цца (да жанчыны)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ардына́тар
(лац. ordinator = распарадчык)
1) урач лячэбнай установы, які лечыць пад кіраўніцтвам загадчыка аддзялення;
2) урач, які праходзіць курс павышэння кваліфікацыі ў ардынатуры.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
policy
I [ˈpɑ:ləsi]
n., pl. -cies
1) палі́тыка f., спо́саб кірава́ньня, паліты́чны курс
2) практы́чная му́драсьць, разва́жнасьць f.
II [ˈpɑ:ləsi]
n., pl. -cies
страхавы́ по́ліс
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)