Арсена́л, Рус., укр.арсена́л. Беларускае слова з рускай (Крукоўскі, Уплыў, 82), дзе ў канцы XVII ст. з італ. (Шанскі, 1, А, 146) < арабск. Не зусім дакладна сцвярджэнне аб французскай крыніцы беларускага слова (Курс. суч., 166; БелСЭ, 1, 455).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
А́рыя. З рус.а́рия < іт.aria; у рускай мове з пачатку XVIII ст. (Фасмер, 1, 86). На італьянскую крыніцу беларускага слова ўказваў Булахаў, Курс суч., 170, на рускае пасрэдніцтва — Крукоўскі, Уплыў, 84; Маргаран, ЭИРЯ, 6, 91; Біржакава, 343.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Direktión
f -, -en
1) (на)кіру́нак, напра́мак, курс
2) дырэ́кцыя, (у)праўле́нне
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
crash2[kræʃ]adj. уда́рны, паско́раны, жо́рсткі;
a crash course in conversational French паско́раны курс размо́ўнай францу́зскай мо́вы;
go on a crash diet се́сці на жо́рсткую дые́ту
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
cure1[kjʊə]n.
1. ле́кі, ляка́рства; сро́дак;
a cure for a cough сро́дак ад ка́шлю
2. лячэ́нне, курс лячэ́ння;
a rest cure лячэ́нне адпачы́нкам
3. вылячэ́нне
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
акадэ́мік, ‑а, м.
1. Вышэйшае вучонае званне, якое прысвойваецца буйнейшым вучоным, мастакам і пад. Акадэмік Акадэміі навук БССР. Акадэмік Акадэміі мастацтваў СССР.// Асоба, якая мае такое званне.
2.Разм. Той, хто скончыў курс вышэйшай навучальнай установы, якая носіць назву акадэміі, або вучыцца ў ёй.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экстэ́рн, ‑а, м.
1. Той, хто здае экзамены за які‑н. вучэбны курс без вучобы ў адпаведнай навучальнай установе.
2. У дарэвалюцыйнай школе — вучань, які не жыве ў інтэрнаце пры навучальнай установе.
3.Уст. Пазаштатны ўрач, які бясплатна працаваў у бальніцы для праходжання практыкі.
[Ад лац. externus — знешні, вонкавы, старонні.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аршы́н. Ст.-бел.аршинъ. Рус.аршин з 1489 у помніках зносін з Польска–Літоўскай дзяржавай (Унбегаун, La langue russe, 166), ст.-укр.аршин гл. Рогаль (З історії, 182). Крыніца беларускага слова — цюркская з іранскай (Вольскі, «Узвышша», 1929, 6, 114; Юргелевіч, Курс, 137; Курс суч., 161). Параўн. Фасмер, 1, 92; Саднік-Айцэтмюлер, 1, 30; Конанаў, ИОРЯ, 1966, 229. Дзмітрыеў (Строй, 522–523) лічыць непасрэднай крыніцай рус.аршин татарскае (казанска-татарскае) слова. Бел.аршын, верагодна, з крымска-татарскай, у якой з турэцкай, магчыма, праз украінскае пасрэдніцтва; тур.arsin ’тс’ < іран.арш ’локаць’ (Локач, 10). Нельга цалкам выключыць і беларускае запазычанне з рускай.