Заканчэнне, завяршэнне, канец. Губернатар дазволіў затрымацца ў Адэсе да зыходу хваробы брата.Мехаў.//Вынік чаго‑н. Зыход спаборніцтваў. Зыход паядынку. □ [Алесь Гурло] не верыў у сілу сваёй хваробы і не прадчуваў трагічнага зыходу.Хведаровіч.
•••
На зыходзе — у канцы. Ноч была на зыходзе, з кожнай хвілінай святлеў усход.Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рэ́ўня ’раёўня’ (Мат. Гом.). Вынік сцяжэння групы гукаў ад раёўня (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
плод, -а, М -дзе, мн. плады́, -о́ў м.
1. Частка расліны, якая развіваецца з завязі (кветкі) і змяшчае ў сабе насенне.
Ядомыя плады.
2. Зародак дзіцяняці (чалавека, жывёлы) ва ўлонні мацеры.
3.перан., чаго. Прадукт якой-н. дзейнасці, вынік чаго-н.
Плады творчай працы.
|| прым.пладо́вы, -ая, -ае (да 1 знач.) іпло́дны, -ая, -ае (да 2 знач.; спец.).
Пладовыя дрэвы.
Пладовыя кансервы (вырабленыя з пладоў). Пладовы сад.
Плодная абалонка (якая акружае плод).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
by-product[ˈbaɪˌprɒdʌkt]n.
1. пабо́чны праду́кт
2. пабо́чны вы́нік;
One of the by-products of unemployment is an increase in crime. Адным з вынікаў беспрацоўя з’яўляецца павелічэнне злачыннасці.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
hinge2[hɪndʒ]v. прымацо́ўваць, наве́шваць на заве́сах
hinge on[ˌhɪndʒˈɒn]phr. v. ца́лкам зале́жаць ад чаго-н. (пра дзеянне, вынікі да т.п.)
hinge upon[ˌhɪndʒəˈpɒn]phr. v. = hinge on
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Gefólge
n -s, -
1) сві́та; дружы́на; эско́рт
2) вы́нік
im ~ háben — мець вы́нікам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Beláuf
m -(e)s, Beläufe вы́нік, су́ма
im ~e von… — на су́му ў…
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
перфе́кт
(лац. perfectus = закончаны)
адна з форм прошлага часу дзеяслова ў некаторых мовах, якая абазначае дзеянне, што закончылася ў мінулым, а вынік яго працягваецца цяпер.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Варача́нка ’лішак асновы ў шырыню (як вынік памылкі)’. Да вара́чаны < варачаць ’вяртаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рыбало́ў ’крычка малая’ (Інстр.). Вынік сцяжэння слоў ры́ба (гл.) і лаві́ць (гл.)