Verbum

а́льфа, -ы, ж.

Назва першай літары грэчаскага алфавіта.

◊

Ад альфы да амегі (кніжн.) — ад пачатку да канца.

Альфа і амега чаго (кніжн.) — аснова, сутнасць, самае галоўнае ў чым-н.

апа́лубіць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак., што (спец.).

Абабіць, абкласці чым-н. знадворку якое-н. збудаванне.

|| наз. апа́лубка, -і, ДМ -бцы, ж.

|| прым. апа́лубачны, -ая, -ае.

Апалубачныя работы.

апо́на, -ы, мн. -ы, апо́н, ж.

1. Тое, чым накрываюць, апінаюць што-н. (разм.).

Накрыць ногі цёплай апонай.

2. Тое, што ахутвае, ахінае з усіх бакоў.

А. смугі (перан.).

абазва́ць, абзаву́, абзаве́ш, абзаве́; абзавём, абзавяце́, абзаву́ць; абзаві́; абазва́ны; зак., каго-што, кім-чым.

Назваць зневажальным імем; даць каму-, чаму-н. мянушку.

А. смаўжом.

|| незак. абзыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

абвалачы́ся, -лаку́ся, -лачэ́шся, -лачэ́цца; -лачо́мся, -лачаце́ся, -лаку́цца; -ло́кся, -лакла́ся, -лакло́ся; -лачы́ся; зак.

Ахутацца, пакрыцца чым-н.

Неба абвалаклося хмарамі.

|| незак. абвалака́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца і абвала́квацца, -аюся, -аешся, -аецца.

абвінава́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто абвінавачвае каго-н. у чым-н.

А. бюракратаў.

2. Асоба, якая падтрымлівае абвінавачванне ў судовым працэсе.

Дзяржаўны а.

Грамадскі а.

абвінава́чанне, -я, н.

1. Прызнанне каго-н. вінаватым у чым-н.

Зняць а.

Судзіць па абвінавачанні ў крадзяжы.

2. Той бок у судовым працэсе, які абвінавачвае (спец.).

Сведкі абвінавачання.

ко́дла, -а, мн. -ы, -аў, н. (разм.).

1. Дом, сяліба.

2. Сям’я, род.

Сусед прыехаў з усім сваім кодлам.

3. перан. Група людзей, аб’яднаных чым-н. (пагард.).

Варожае к.

ляск, -у, м.

1. Кароткі, звонкі гук, які ўтвараецца ад удару металічнымі прадметамі аб метал або камень.

Л. ланцугоў.

2. Рэзкі, сухі гук пры лясканні чым-н.

Л. пугі.

ляшы́ць, ляшу́, ляшы́ш, ляшы́ць; ляшы́м, ляшыце́, ляша́ць; ле́шаны; незак., што і без дап. (разм.).

Пры сяўбе ўручную адзначаць чым-н. месца, дакуль засеяна.

Л. жыта.

|| наз. ляшэ́нне, -я, н.