пнеўмако́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пнеўмакока, які выклікаецца пнеўмакокамі. Пнеўмакокавая хвароба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэўматы́зм, ‑у, м.

Хвароба сардэчна-сасудзістай сістэмы, суставаў з вострым болем і ламотай.

[Грэч. rheuma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

харэ́я, ‑і, ж.

Нервовая хвароба, якая характарызуецца адвольным паторгваннем канечнасцей, хуткімі некаардынаванымі рухамі.

[Грэч. choréia — танец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

seasickness

[ˈsi:sɪknəs]

n.

марска́я хваро́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

social disease

вэнэры́чная хваро́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Zúckerkrankheit

f - цукро́вая хваро́ба, цукро́вы дыябе́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Geschléchtskrankheit

f -, -en мед. венеры́чная хваро́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Háutkrankheit

f -, -en (на)ску́рная хваро́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Hérzleiden

n -s хваро́ба на слю́ца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ко́клюш, ‑у, м.

Інфекцыйная хвароба, пераважна ў дзяцей, якая выражаецца ў прыступах сутаргавага кашлю.

[Фр. coqueluche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)