тытулава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад тытулаваць.

2. у знач. прым. Які мае тытул (у 1 знач.). Тытулаваная асоба. □ Самымі буйнымі ўладальнікамі маёнткаў пераважна былі прыгоннікі з ліку тытулаванага польскага і рускага дваранства. Ларчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

esquire [ɪˈskwaɪə] n. эсква́йр (тытул ветлівасці ў Англіі, які дадаецца да прозвішча пры адсутнасці іншага тытула, асабліва ў афіцыйных лістах і дакументах: Peter Jones, Esq.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Highness

[ˈhaɪnəs]

n.

высо́касьць (ты́тул) f.

Your Highness — Ва́шая Высо́касьць

His Royal Highness — Яго́ная Карале́ўская Высо́касьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Títel

m -s, -

1) ты́тул; загало́вак

2) ты́тул, зва́нне

den ~ führen — мець зва́нне

sich (D) den érsten ~ erkämpfen — спарт. заваява́ць зва́нне чэмпіёна

séinen ~ an j-n verlíeren* — спарт. прайгра́ць каму́-н. першынство́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

title [ˈtaɪtl] n.

1. загало́вак, на́зва;

a title page ты́тульная старо́нка;

a title role гало́ўная ро́ля (у тэатры)

2. law (to) пра́ва (на)

3. ты́тул; зва́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ду́чэ

(іт. duce = правадыр)

тытул фашысцкага дыктатара Б. Мусаліні ў Італіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

hereditary [həˈredɪtri] adj.

1. спа́дчынны, насле́даваны, унасле́даваны; прыро́джаны (пра хваробу, інстынкт і да т.п.)

2. спа́дчынны, які́ перадаецца ў спа́дчыну; фамі́льны (пра тытул, каштоўнасці і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аванты́тул

(ад фр. avant = перад + тытул)

першая старонка кнігі, якая папярэднічае тытулу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

інфа́нта

(ісп. infanta)

тытул прынцэс каралеўскага роду ў манархічнай Іспаніі і Партугаліі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кага́н

(цюрк. kahan)

тытул кіраўніка дзяржавы ў цюркскіх народаў у сярэднія вякі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)