усто́йлівы, ‑ая, ‑ае.
1. Здольны цвёрда стаяць, трымацца, не хістаючыся, не падаючы. Напэўна, у нашым выратаванні немалая заслуга і лодкі, вельмі пад’ёмістай і ўстойлівай на вадзе. Кірэенка. Цягуча, нудна скрыпіць пад нагамі верхняя ступенька канторскага ганка, і я хутчэй ступаю на ніжнюю, больш устойлівую. Палтаран. Вось нарэшце зямля — цвёрдая і ўстойлівая. Мележ.
2. Які не паддаецца зменам, хістанням; пастаянны. Устойлівыя цэны. Устойлівая валюта. Устойлівы характар. □ Перадавыя раёны і гаспадаркі абавязаліся дасягнуць высокіх, устойлівых ураджаяў сельскагаспадарчых культур. «Звязда». // Замацаваны традыцыяй. Устойлівы звычай.
3. перан. Які не паддаецца пабочнаму ўплыву, змяненню; стойкі. Устойлівыя погляды.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
regular2 [ˈregjələ] adj.
1. пра́вільны, разме́раны, рэгуля́рны;
His breathing was slow and re gular. Яго дыханне было павольнае і раўнамернае.
2. пастая́нны, заўсёдны;
regular employment пастая́нная пра́ца
3. mil. рэгуля́рны, ка́дравы;
a regular army рэгуля́рная а́рмія;
a regular officer ка́дравы афіцэ́р
4. ling. пра́вільны;
regular verbs пра́вільныя дзеясло́вы
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
habitual [həˈbɪtʃuəl] adj.
1. звыча́йны, звы́чны, звы́клы; прывы́чны;
a habitual way of life прывы́чны лад жыцця́;
ahabitual seat любі́мае ме́сца;
a habitual smile звыча́йная ўсме́шка;
a habitual joke заўсёдны жарт
2. пастая́нны (пра дзеянне, якое выклікае незадавальненне);
habitual complaining пастая́нныя ска́ргі
3. укаране́лы, закаране́лы;
a habitual drunkard запо́йны п’я́ніца;
a habitual liar заўзя́ты лгун
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
standing2 [ˈstændɪŋ] adj.
1. стая́чы;
standing corn хлеб на ко́рані;
give a standing ovation мо́цна апладзі́раваць (стоячы)
2. sport у сто́йцы;
a standing jump скачо́к з ме́сца
3. пастая́нны, ста́лы; бесперашко́дны;
a standing dish дзяжу́рная стра́ва; звыча́йная тэ́ма;
a stan ding set theatre адна́ дэкара́цыя (для ўсёй п’есы);
a standing joke дзяжу́рны жарт
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
прыцэ́л м
1. (дзеянне) Zíelen n -s;
узя́ць на прыцэ́л aufs Korn néhmen*; visíeren [vi-] vt;
2. вайск (прылада) Visíereinrichtung [vi-] f -, -en; Áufsatz m -es, -sätze (гарматны);
апты́чны прыцэ́л Zíelfernrohr n -(e)s, -e, Visíerfernrohr n, Férnrohraufsatz m;
пастая́нны прыцэ́л Stándvisier [-vi-]n -(e)s, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
прыцэ́л м.
1. род. прыцэ́лу (действие) прице́л;
лі́нія ~лу — ли́ния прице́ла;
2. род. прыцэ́ла (приспособление) прице́л;
ра́мка ~ла — ра́мка прице́ла;
апты́чны п. — опти́ческий прице́л;
пастая́нны п. — постоя́нный прице́л;
◊ узя́ць (браць) на п. — взять (брать) на прице́л;
палі́тыка далёкага ~лу — поли́тика да́льнего прице́ла;
далёкі п. — далёкий (да́льний) прице́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
няўхі́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які не мае адхіленняў ад чаго‑н., пастаянны; нязменны. Няўхільны рост прадукцыйнасці працы. Няўхільны ўздым матэрыяльнага дабрабыту. // Цвёрды, непахісны. Галадай заўжды ведаў, чаго хацеў, і быў няўхільны ў сваіх намерах. Быкаў. Без прынук мы імкнём, няўхільныя, да мэты, прыгажэем, як і горад гэты, што ўзнялі яднаннем душ і рук. Русецкі.
2. Такі, што нельга парушыць, які не падлягае змяненню; абавязковы. Няўхільны закон.
3. Які непазбежна вынікае з абставін; немінучы. І чуе Цімох — і пад ім Звісае няўхільная кара. Колас. А здаралася ўсё гэта, калі ўспамінаць па парадку, не так сабе, .. а, як напэўна сказаў бы інжынер Лось, у выніку няўхільнага і заканамернага развіцця падзей. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стало́ўка ж гл сталовая
2.ста́л|ы
1. (дарослы) erwáchsen, reif; solíde (салідны);
2. (сур’ёзны, здольны рабіць самастойна) ernst; sélb(st)ständig;
3. (грунтоўны) gedíegen, gründlich;
4. (пастаянны, нязменны) (be)ständig; fórtwährend, dáuernd, kontinuíerlich; stétig, konstánt;
5. (добра абдуманы) (wohl) überlégt, gut durchdácht;
стало́ўкаае рашэ́нне ein gut durchdáchter Entschlúss
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
epitet, ~u
м.
1. эпітэт;
epitet stały (zdobniczy) — пастаянны (метафарычны) эпітэт;
2. звычайна мн.~y — лаянка; непрыстойныя (лаянкавыя) словы;
soczyste (niewybredne) ~y — сакавітая (брудная) лаянка;
obrzucić kogo ~ami — аблаяць каго; асыпаць лаянкай каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
затаі́цца, ‑таюся, ‑тоішся, ‑тоіцца; зак.
1. Схавацца, прытаіцца, імкнучыся застацца незаўважаным. Хлопцы затаіліся ў засені кустоў бэзу і сачылі адтуль за малымі. Шыловіч. Маленькі краб, выкінуты хвалямі на бераг, затаіўся пад каменем, дзе засталося крыху вільгаці, і пагражальна варушыць чорнымі клюшнямі. Бяганская. // перан. Разм. Імкнучыся застацца нявыяўленым, часова спыніць сваю дзейнасць. — Нам неабходна ўстанавіць пастаянны нагляд за Грыбоўскім і дзедам Гаўрылам. Толькі дзейнічаць трэба вельмі асцярожна. Пачнём ім мазоліць вочы, яны адразу здагадаюцца, затояцца... Курто. Белыя затаіліся, чакаюць большых сіл. Галавач.
2. перан. Скрыць, утаіць ад іншых свае думкі, пачуцці. Затаіцца ў сабе. □ Магла б тады ў крыўдзе затаіцца, Замкнуць давер’я дзверы на ключы І з пуцявіны выбранае збіцца, Навобмацак уперад ідучы, Калі б не дзядзька той мяне суцешыў. Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)