гіта́ра, ‑ы, ж.
Струнны шчыпковы музычны інструмент з рэзанатарам у выглядзе васьмёркі і доўгім грыфам. Сяміструнная гітара. Гавайская гітара.
[Ісп. guitarra.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
контрафаго́т, ‑а, М ‑гоце, м.
Самы нізкі па рэгістру драўляны духавы музычны інструмент, які гучыць на актаву ніжэй фагота.
[Іт. contrafagotto.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
літа́ўры, ‑аў; адз. літаўра, ‑ы, ж.
Ударны музычны інструмент у выглядзе катла, верх якога абцягнуты скурай. Біць у літаўры.
[Ад грэч. poly — многа і taurea — барабан.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інструме́нт, -а і -у, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
1. -а. Прылада для выканання якой-н. работы.
Хірургічны і.
Сталярны і.
2. -у, зб. Сукупнасць такіх прылад.
Хатні і.
3. -а. Тое, што і музычны інструмент.
Духавыя інструменты.
4. -а, перан. Сродак для дасягнення чаго-н.
Быць паслухмяным інструментам у чыіх-н. руках.
○
Музычны інструмент — спецыяльная прылада для стварэння музычных гукаў пэўнага тэмбру, выканання музыкі.
|| прым. інструмента́льны, -ая, -ае (да 1—3 знач.).
І. цэх.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Ту́ба ‘музычны інструмент’, ‘цюбік’ (ТСБМ), ‘рупар’ (Ласт.). Запазычана праз нямецкую мову з італ. tuba ‘музычны інструмент’, якое з лац. tuba ‘труба’, вядомае яшчэ з часоў Старажытнага Рыма, пры дапамозе слова падавалася каманда да наступу або адступлення войска. Магчыма, з’яўляецца роднасным лац. tībia ‘жалейка’, ‘галёначная косць’ (ЕСУМ, 5, 666; Арол, 4, 112).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
падла́дзіць, -ла́джу, -ла́дзіш, -ла́дзіць; -ла́джаны; зак., што.
1. Падагнаць адно да другога.
П. вось да калёс.
2. Падрамантаваць.
П. боты.
3. Настроіць музычны інструмент на пэўны лад.
П. балалайку.
|| незак. падла́джваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
аранжы́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што (спец.).
Перакласці (перакладаць) музычны твор для выканання на іншым інструменце або іншага саставу інструментаў (галасоў).
|| наз. аранжыро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ро́вак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
бала́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, бала́д, ж.
1. Невялікі вершаваны твор асобай формы пераважна на легендарную ці гістарычную тэму.
2. Музычны твор эпічнага характару для голасу або інструмента.
|| прым. бала́дны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
мажо́р, -у, м.
1. Музычны лад бадзёрай, радаснай гукавой афарбоўкі, акорд якога грунтуецца на вялікай тэрцыі (спец.).
2. перан. Вясёлы, радасны настрой (разм.).
Быць у мажоры.
|| прым. мажо́рны, -ая, -ае.
М. тон.
М. настрой.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
trumpet1 [ˈtrʌmpɪt] n.
1. труба́ (музычны інструмент)
2. роў, рык слана́
♦
blow one’s own trumpet хвалі́цца, выхваля́цца; займа́цца самарэкла́май
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)