віяланчэ́ль, ‑і, ж.

Чатырохструнны смычковы музычны інструмент скрыпічнага сямейства, баса-тэнаровага рэгістра.

[Іт. viloncello.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)