Марона ’рыба, Barbus barbus (L.)’ (Жук.; бабр., КЭС; Крывіцкі, Зб. Крапіве). На Дняпры яе называюць мірон. Ст.-рус. мѣрена, мюрона. Было запазычана з с.-грэч. μύραινα ’марскі вугор’ (Фасмер, 2, 626). Пачатковае ма‑ (а не ме‑) — уплыў назвы іншай рыбы, ’Coregonus maraena’, тое ж польск. marena, якія з новав.-ням. Maräne (Махэк, ZfSlPh, 19, 56). Гл. таксама марэна 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бу́хта1
(ням. Bucht)
1) невялікі марскі заліў, прыгодны для стаянкі суднаў;
2) глыбокае месца ў рэчцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
marine1 [məˈri:n] n. марскі́ пехаці́нец;
the Marine Corps AmE марска́я пяхо́та
♦
tell that to the marines infml не хлусі́; ≅ раскажы́ лепш гэ́та сваёй бабу́лі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
coast1 [kəʊst] n. (марскі́) бе́раг; узбярэ́жжа;
a trip to the coast пае́здка на ўзбярэ́жжа мо́ра
♦
the coast is clear infml шлях свабо́дны, небяспе́ка міну́ла
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
флот м Flótte f -, -n;
рачны́ флот Bínnenflotte f;
марскі́ флот Maríne f -, -n;
вае́нна-марскі́ флот Kríegsmarine f, Maríne f, Séekriegsflotte f;
паве́траны флот Lúftflotte f;
гандлёвы флот Hándelsflotte f;
рыбало́ўны флот Físchfangflotte f;
рэфрыжэра́тарны флот Kühlflotte f;
акія́нскі флот Hóchseeflotte f
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
леў I (род. ільва́, (после гласных) льва́) м., прям., перен. лев;
○ марскі́ л. — зоол. морско́й лев
леў II (род. ле́ва) м. (денежная единица) лев
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
*Слакі́та, слокі́та ‘непагадзь, слота’ (івац., Нар. сл.). Відавочна, аднакарэннае з рус. сля́коть, асабліва параўн. рус. дыял. сляки́ша ‘слота’, ‑о‑, магчыма, пад уплывам слота (гл.). Мае паралелі ў серб.-харв. сле̏ка ‘марскі праліў’, польск. śląkwa ‘дажджлівае надвор’е, снег уперамешку з дажджом’, śląknąć ‘прамакаць’; слав. словы параўноўваюць з літ. sliñkti, slenkù ‘паўзці, выгінацца’, slankė ‘сыпучы пясок’, slinké, ‑éju ‘спаўзаць’ (гл. Фасмер, 3, 682).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сля́каць ‘слота, мокрае надвор’е’ (ЛА, 2), сля́коць ‘тс’ (ТС). Параўн. укр. дыял. сля́ка, сля́коть, слякота́ ‘тс’, рус. сля́коть ‘тс’, ст.-польск. śląkwa, słęka, польск. sląka ‘дажджлівае надвор’е, снег з дажджом’, серб.-харв. сле̏ка ‘марскі прыліў’. Прасл. *slęk‑/*słǫk‑, адсюль польск. дыял. ślęknąć ‘прамокнуць, вымакнуць’, відаць, гукапераймальнага паходжання, параўн. літ. šlė̃kti ‘пырскаць’, šlakas ‘кропля’ (Фасмер, 3, 682; ЕСУМ, 5, 314; Астроўскі, ABSI, 27, 127).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
іхтыяза́ўр
(ад іхтыя- + -заур)
вымерлы марскі паўзун з рыбападобным целам даўжынёй да 12 м, які жыў у мезазоі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Séeweg
m -(e)s, -e марскі́ шлях
auf dem ~ — мо́рам, па мо́ры
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)