Méisterschaftsanwärter

m -s, - кандыда́т на зва́нне чэмпіёна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прысво́іць сов., в разн. знач. присво́ить;

п. сабе́ знахо́дку — присво́ить (себе́) нахо́дку;

п. зва́нне — присво́ить зва́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

readership [ˈri:dəʃɪp] n.

1. ко́ла чытачо́ў (якія чытаюць пераважна часопісы і газеты)

2. звыч. Readership зва́нне, паса́да дацэ́нта; дацэнту́ра ў англі́йскіх універсітэ́тах

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мітрапалі́т

(гр. metropolites)

вышэйшае ганаровае званне епіскапа, а таксама епіскап, якому нададзена гэта званне.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

контр-адміра́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да контр-адмірала, належыць яму. Контр-адміральскае званне. Контр-адміральскія пагоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасвяці́цца, ‑свячуся, ‑свецішся, ‑свеціцца; зак., у каго.

Уст. Прыняць цасвячэнне ў які‑н. сан, у якое‑н. званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мі́чман ’воінскае марское званне’ (ТСБМ). З рус. ми́чман (з 1710 г.) ’малодшы лейтэнант у флоце’, якое з англ. midshipman ’марскі кадэт’ (Фасмер, 2, 630; Крукоўскі, Уплыў, 83).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

палко́ўнік, ‑а, м.

1. Афіцэрскае званне або чын, які ідзе за званнем падпалкоўніка. Палкоўнік ганарыўся тым, што ён, кадравы афіцэр, .. вырас ад капітана да палкоўніка, мае сем узнагарод. Шамякін. // Асоба, якая носіць гэтае званне. Пажылы, друзлы сівавусы палкоўнік сядзеў у штабе польскай дывізіі. Колас.

2. Уст. Камандзір палка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магі́стэрства, ‑а, н.

1. Званне, вучоная ступень магістра (у 1, 2 знач.).

2. Гіст. Праўленне магістра (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маркгра́фства, ‑а, н.

Гіст.

1. Княства, утворанае ў працэсе феадалізацыі з маркі ​2 (у 1 знач.).

2. Званне маркграфа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)