Verbum

белазу́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Млекакормячая жывёліна сямейства землярыек (нагадвае мыш, корміцца насякомымі).

інфузо́рыя, ‑і, ж.

Высокаарганізаваная прасцейшая (аднаклетачная) жывёліна, якая жыве ў прэсных і салёных водах і вільготнай глебе.

[Ад лац. infusus — уліты куды‑н., разліты ў чым‑н.]

каёт, ‑а, М ‑ёце, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства сабачых, падобная да ваўка, якая водзіцца ў Паўночнай Амерыцы.

куні́ца, ‑ы, ж.

Невялікая драпежная жывёліна сямейства куніцавых з каштоўным футрам. // Футра гэтай жывёліны. Каўнер з куніцы.

ляні́вец, ‑ніўца, м.

Паўднёваамерыканская млекакормячая жывёліна, якая жыве на дрэвах і слаба прыстасаваная да хадзьбы па зямлі.

ма́мант, ‑а, М ‑нце, м.

Жывёліна ледавіковага перыяду з доўгай шэрсцю і вялікімі біўнямі, падобная на слана.

міно́га, ‑і, ДМ ‑нозе, ж.

Рыбападобная жывёліна, якая сваёй формай нагадвае вугра. Рачная мінога. Марская мінога.

[Ням. Neunauge.]

сайга́к, ‑а, м.

Буйная млекакормячая жывёліна атрада парнакапытных стэпавай зоны, від антылопы (ужываецца таксама ў знач. самца).

стэгацэфа́л, ‑а, м.

Выкапнёвая драпежная земнаводная жывёліна з пяціпальцымі канечнасцямі, чэрап якой меў суцэльнае пакрыццё з касцей.

[Ад грэч. stego — пакрыццё і kephalē — галава.]