*Падру́бны, подру́бны ’падкалодны’. Жаба падру́бка ’жаба, якая жыве пад драўлянымі пабудовамі або пад ляжачымі калодамі (ТС). Гл. падруба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

драко́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Казачнае страшыдла ў выглядзе крылатага змея, які дыхае агнём, пажырае людзей і жывёлу.

2. Вялікая яшчарка сямейства агамавых, што жыве ў некаторых трапічных краінах на дрэвах.

|| прым. драко́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

злоўжы́ць, -жыву́, -жыве́ш, -жыве́; -жывём, -жывяце́, -жыву́ць; -жы́ў, -жыла́, -ло́; зак., чым.

Ужыць на зло, незаконна выкарыстаць што-н. каму-н.

З. службовым становішчам.

З. давер’ем.

|| незак. злоўжыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. злоўжыва́нне, -я, н.

З. ўладай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

та́ты, -аў, адз. тат, -а, М та́це, м.

Народнасць іранскай моўнай групы, якая жыве ў прыкаспійскай частцы Азербайджана і на поўдні Дагестана.

|| ж. та́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. та́цкі, -ая, -ае.

Тацкая мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хай.

1. часц. Выражае заклік, пажаданне (разм.).

Хай жыве дружба!

2. часц. Выказвае дапушчэнне.

Хай едзе, калі хоча.

Хай так!

3. злуч. Ужыв. ў даданых сказах з уступальным значэннем.

Хай я памыліўся, але памылку гэту я выправіў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

о́рачы, ‑аў; адз. орач, ‑а, м.

Малаколькасная народнасць, якая жыве ў паўднёвай частцы Хабараўскага краю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сукватара́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто жыве разам з кім‑н. у адной кватэры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сухано́с, ‑а, м.

Пералётная птушка атрада гусіных, якая жыве пераважна ў стэпавых зонах каля вадаёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тана́гра, ‑ы, ж.

Пеўчая птушка атрада вераб’іных з чырвоным апярэннем, якая жыве ў лясах Амерыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туарэ́гі, ‑аў; адз. туарэг, ‑а, м.

Народ, які жыве ў Малі, Нігеры, Алжыры, Верхняй Вольце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)