ве́на, ‑ы, ж.

Крывяносны сасуд, па якім кроў цячэ да сэрца.

•••

Полыя вены — дзве вены, якія ўпадаюць у правае перадсэрдзе.

[Лац. vena.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раўню́ткі, ‑ая, ‑ае.

Вельмі роўны. Лёгка і мякка слізгаюць палазы, пакідаючы за сабой па некранутай белі дзве раўнюткія палосы. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чляні́ць, чляню, членіш, членіць; незак., каго-што.

Дзяліць, падзяляць на асобныя часткі; расчляняць. Дыяметр членіць круг на дзве роўныя часткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыве́траніцы ’дзве дошкі або жэрдкі, якія прыбіваюцца да лат з абодвух бакоў франтона’ (жыт., Нар. сл.). Да ве́траніцы ’тс’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ГО́РКІ,

дзве стаянкі позняга мезаліту (6—5 тыс. да н.э.) каля в. Горкі Чэрыкаўскага р-на. Знойдзена шмат крамянёвых вырабаў, сярод якіх прылады працы, палявання, нуклеусы, трапецыі.

Літ.:

Копытин В.Ф. Мезолитическое поселение Горки в Посожье // Краткие сообщения Ин-та археологии АН СССР. М., 1979. Вып. 157.

т. 5, с. 360

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

зліва́ць

1. zusámmenfließen* vt, míschen vt (змешваць);

2. перан. zusámmenzíehen* vt, veréinigen vt;

зліва́ць дзве гру́пы zwei Grúppen veréinigen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ветраго́ны ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца да краёў страхі і сыходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (бяроз., Шушк., усх.-палес., Нар. сл., в.-дзвін., Шатал.). Беларускае рэгіянальнае ўтварэнне, якое першапачаткова мела форму *ветраадгоны; параўн. ветраадбой ’тс’ (Нар. сл.), пазней прыстаўка другой часткі ад‑ выпала. Семантычна лексема ветраадгоны называла дзве дошкі, якія «адганяюць» вецер, г. зн. закрываюць шчыліну, утвораную паміж саломай страхі і кроквінай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыпу́хліна, ‑ы, ж.

Невялікая пухліна. Адразу заўважаюць яго сівізну, прыпухліны пад вачамі і дзве глыбокія разоркі, што ляглі каля губ. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бурава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае злёгку буры колер. Праходзіць хвіліна-дзве, і ў святле ад кастра паказаўся здаравенны бураваты ганчак. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забра́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць бразгаць. // Бразнуць некалькі раз запар. Забраэгалі дзверы, і дзве постаці пайшлі паволі на вуліцу. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)