іранізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; незак., з каго-чаго і без дап.

Адносіцца з іроніяй да каго-, чаго-н., гаварыць з іроніяй пра каго-, што-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

szydzić

незак. гаварыць з’едліва (здзекліва)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

глуханемата́, ‑ы, ДМ ‑маце, ж.

Адсутнасць слыху і здольнасці гаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дактара́льны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Педантычна павучальны, катэгарычна (пра тон, манеру гаварыць).

[Ад лац. doctoralis — уласцівы настаўніку, вучонаму.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марнасло́ў, ‑слова, м.

Разм. Той, хто любіць многа гаварыць; балбатун, пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фразёрстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

Гаварыць прыгожымі напышлівымі фразамі; займацца пустаслоўем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

речитати́в муз. рэчытаты́ў, -ты́ву м.;

говори́ть (чита́ть) речитати́вом гавары́ць (чыта́ць) рэчытаты́вам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

гаміле́тыка

(гр. homiletikos = уменне гаварыць з людзьмі)

раздзел багаслоўя, у якім разглядаюцца тэарэтычныя і практычныя пытанні царкоўных пропаведзяў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэклама́цыя

(лац. declamatio = выпрацоўка красамоўства)

1) выразнае чытанне мастацкіх твораў на памяць;

2) перан. штучна ўзнёслая манера гаварыць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

по́шласць ж., в разн. знач. по́шлость;

п. паво́дзін — по́шлость поведе́ния;

гавары́ць ~ці — говори́ть по́шлости

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)