Verbum

анлайнавы слоўнік

sky-high

[,skaɪˈhaɪ]

adv.

ве́льмі высо́ка

adj.

ве́льмі высо́кі, да не́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

brass hat

Sl.

1) вышэ́йшы афіцэ́р

2) сано́ўнік -а m., высо́кі ўрадо́вец

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

turtleneck

[ˈtɜ:rtəlnek]

1) высо́кі каўне́р (у свэ́тры)

2) свэ́тар з высо́кім каўняро́м

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Вусота́льны ’надта высокі’ (КСТ). Да высата́ ’вышыня’ з заменай ы > у пасля губных.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вышэ́йшы, ‑ая, ‑ае.

1. Выш. ст. да прым. высокі (у 1–3 знач.).

2. Галоўны, кіруючы. Вышэйшы суд. Вышэйшыя органы ўлады.

3. Самы высокі па ступені развіцця. Вышэйшы жывёльны свет. Вышэйшыя грыбы. Вышэйшая нервовая дзейнасць.

4. Наступны за сярэднім (у сістэме асветы). Вышэйшая адукацыя. Вышэйшая навучальная ўстанова.

•••

Вышэйшая ступень параўнання гл. ступень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ды́лда ’высокі, непаваротлівы, нязграбны чалавек’, засведчана ў Вілен., Ковен., Гродз. Мін. губ. (Нас.), ’высокі, сутулаваты’ (Шат.), ’даўгавязы чалавек’ (Бяльк.), ’высокі худы чалавек’ (Касп.); гл. і Сл. паўн.-зах.; рус. ды́лда ’тс’, таксама ’жардзіна’. Лаўчутэ (Лекс. балтызмы, 19) этымалогіі рус. слова (бел. матэрыял ніхто раней не прыводзіў) лічыць непераканаўчымі і мяркуе, што гэта запазычанне з балт. моў; параўн. літ. dìlda ’непаваротлівы, неправорны чалавек’, лат. dilda ’дылда’ (Лаўчутэ, там жа, 19–20). Гл. яшчэ агляд версій у Фасмера, 1, 558.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

акро́нім

(ад гр. akros = высокі + onyma = імя)

абрэвіятура, утвораная з пачатковых літар (напр. СНД, НАТО).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ві́мперг

(ням. Wimperg)

архіт. высокі дэкаратыўны франтон, які завяршае парталы і аконныя праёмы гатычных будынкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каміла́ўка

(гр. kamelaukion)

высокі цыліндрычны галаўны ўбор з аксаміту як знак адрознення ў праваслаўных свяшчэннікаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

паўнаво́ддзе, ‑я, н.

Высокі ўзровень вады (у рацэ, возеры і пад.), а таксама перыяд, калі рэкі, азёры і пад. найбольш паўнаводныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)