траскападо́бны, ‑ая, ‑ае.

1. Падобны на трэску.

2. у знач. наз. траскападо́бныя, ‑ых. Атрад касцістых рыб, да якога адносяцца траска, мерлуза і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́тман ’старшы над плытнікамі, які падае каманды таркавым, адказны за плытагонаў і стан плытоў’ (гродз., Нар. сл.; маст., Нар. лекс.; Скарбы). З польск. rotman, часцей retman ’тс’, якія з ням. Rotte ’рад’, ’натоўп’, ’банда, шайка’, ’атрад’ і mann ’чалавек’, ’мужчына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заса́дны I воен. заса́дный;

з. атра́д — заса́дный отря́д

заса́дны II (содержимый в садке) садко́вый;

~ная ры́ба — садко́вая ры́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міліцэ́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да міліцыі, міліцыянера. Міліцэйскі пост. □ Сяргей Карнілаў быў папярэджаны, што недзе з тылу прабіваецца конны міліцэйскі атрад. Дзенісевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парнакапы́тныя, ‑ых.

Атрад млекакормячых, якія маюць на кожнай канечнасці 2 ці 4 пальцы (капыты), да якога адносяцца свінні, вярблюды, авечкі, козы, буйная рагатая жывёла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піскляня́ і пісклянё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Абл. Кураня, птушаня. Разам кормяць пісклянят, Хітрых і свавольных, Разам лётае атрад Па лугах раздольных. Агняцвет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяціты́сячны, ‑ая, ‑ае.

1. Ліч. парадк. да пяць тысяч.

2. Які складаецца з пяці тысяч. Пяцітысячны атрад.

3. Разм. Коштам у пяць тысяч рублёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мабі́льны

(фр. mobile, ад лац. mobilis = рухомы)

рухомы, здольны хутка перамяшчацца, неадкладна дзейнічаць (напр. м. атрад).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

sztandarowy

1. сцягавы;

poczet sztandarowy — атрад сцяганосцаў;

2. галоўны; вядучы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

двухкрылы, ‑ая, ‑ае.

1. З двума крыламі. Двухкрылае насякомае.

2. у знач. наз. двухкры́лыя, ‑ых. Атрад насякомых з адной парай крылаў (мухі, камары і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)