perfekcjonista

м. кніжн. чалавек, які імкнецца да дасканаласці; перфекцыяніст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

акіяна́ўт

(ад акіян + -наўт)

спецыяльна падрыхтаваны чалавек, які даследуе марскія глыбіні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

базу́ка

(англ. bazooka)

лёгкая супрацьтанкавая безадкатная гармата, якую абслугоўвае адзін чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бурбо́н

(фр. Bourbon = прадстаўнік каралеўскай дынастыі Бурбонаў)

грубы, недасведчаны, уладны чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

імпатэ́нт

(лац. impotens, -ntis = бяссільны)

чалавек, які пакутуе на імпатэнцыю 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

інтэлектуа́л

(лац. intellectualis = разумовы)

чалавек з высокаразвітым інтэлектам, работнік разумовай працы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

істэ́рык

(ад істэрыка)

чалавек, які пакутуе ад істэрыкі, схільны да істэрыкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

піянер назоўнік | мужчынскі род

  1. Чалавек, які адным з першых прыйшоў і пасяліўся ў новай недаследаванай краіне, мясцовасці.

  2. пераноснае значэнне: Чалавек, які паклаў пачатак чаму-н. новаму ў якой-н. галіне (кніжнае).

    • Піянеры генетыкі.

  3. Член дзіцячай арганізацыі ў былым СССР і шэрагу дзіцячых арганізацый у інш. краінах.

|| жаночы род: піянерка.

|| прыметнік: піянерскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

fenomen, ~u

м.

1. феномен; надзвычайная з’ява;

fenomen natury — феномен прыроды;

2. геній, чалавек выключных здольнасцей;

fenomen pracowitośi — фенаменальна працаздольны чалавек

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

індыві́дуум, ‑а, м.

Кніжн. Кожны самастойна існуючы жывы арганізм; асобіна. // Асобны чалавек, асоба.

[Лац. individuum — асобіна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)