неподви́жный

1. (недвижимый) нерухо́мы;

неподви́жная звезда́ нерухо́мая зо́рка;

2. (не отличающийся живостью) неруха́вы;

неподви́жное лицо́ неруха́вы твар;

неподви́жный челове́к неруха́вы чалаве́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тупо́й прям., перен. тупы́;

тупо́й нож тупы́ нож;

тупо́й взгляд тупы́ по́гляд;

тупо́й челове́к тупы́ чалаве́к;

тупо́й у́гол мат. тупы́ ву́гал.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́спід​1

(гр. aspis, -idos)

1) від ядавітай трапічнай змяі;

2) перан. злы, вераломны чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гумані́ст

(ад лац. humanus = чалавечны)

1) чалавек, прасякнуты ідэямі гуманізму;

2) прадстаўнік гуманізму эпохі Адраджэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

жэнь

(кіт. žen = чалавек)

філас. асноўная кітайская канфуцыянская дабрачыннасць; любоў да чалавека, дабрата і справядлівасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

інтэліге́нт

(лац. intelligens, -ntis = які разумее; ведае)

асоба, якая належыць да інтэлігенцыі, чалавек разумовай працы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

манья́к

(фр. maniaque < с.-лац. inaniacus, ад гр. mania = шаленства, захапленне, цяга)

чалавек, ахоплены маніяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

здабы́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто займаецца здабычай чаго-н.

З. нафты.

2. Чалавек, які здабывае сродкі на жыццё (разм.).

|| ж. здабы́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. здабы́тчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

значкі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які мае значок як сведчанне пра кваліфікацыю, выкананне якіх-н. нарматываў.

|| ж. значкі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. значкі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

іне́ртны, -ая, -ае.

1. Які мае інерцыю (у 1 знач.; спец.).

2. Бяздзейны, безыніцыятыўны, пасіўны.

І. чалавек.

○

Інертныя газы — газы, якія не ўступаюць у хімічныя рэакцыі.

|| наз. іне́ртнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)