Verbum

казля́ціна, -ы, ж.

Мяса казы, казла або казляняці.

казна́, -ы́, ж.

1. Сукупнасць грашовых, маёмасных, зямельных і іншых сродкаў і каштоўнасцей, якія належаць дзяржаве (уст.).

Залатая к.

2. Дзяржава як уладальнік такіх сродкаў і каштоўнасцей (уст.).

3. Фінансавыя рэсурсы дзяржавы, грашовыя сродкі.

Дзяржаўная к.

казнакра́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца казнакрадствам.

|| прым. казнакра́дскі, -ая, -ае.

казнакра́дства, -а, н.

Абкрадванне казны, прысвойванне дзяржаўных каштоўнасцей.

казначэ́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Асоба, якая ведае грашовымі сродкамі якой-н. установы або грамадскай арганізацыі.

К. прафкама.

|| прым. казначэ́йскі, -ая, -ае.

казначэ́йства, -а, н.

Дзяржаўны фінансавы орган, які ведае захаваннем і выкарыстаннем дзяржаўных грашовых сродкаў.

Галоўнае дзяржаўнае к.

|| прым. казначэ́йскі, -ая, -ае.

К. чыноўнік.

казуі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

1. Юрыст, вопытны і ўмелы ў разборы заблытаных, складаных судовых спраў, казусаў.

2. Чалавек, схільны да казуістыкі (у 2 знач.; неадабр.).

|| ж. казуі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. казуісты́чны, -ая, -ае.

казуі́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж. (кніжн.).

1. Падвядзенне прыватных выпадкаў пад агульную догму як прыём сярэдневяковай схаластыкі і багаслоўя.

2. перан. Уменне адстойваць заблытаныя або фальшывыя палажэнні.

|| прым. казуісты́чны, -ая, -ае.

казу́ля, -і, мн. -і, -зу́ль, ж.

Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза.

|| прым. казу́лін, -а, -ы.

казуляня́ і казулянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня казулі.