Verbum

апалчэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які ўступіў у апалчэнне, удзельнік, баец апалчэння.

|| ж. апалчэ́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. апалчэ́нскі, -ая, -ае.

белару́чка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -чцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -чак (разм.).

Чалавек, які цураецца фізічнай працы, наогул цяжкай работы.

благата́, -ы́, ДМ -гаце́, ж. (разм.).

1. гл. благі.

2. Благі, дрэнны чалавек. Добраму чалавечку добра і ў запечку, а благаце — блага і на куце (прыказка).

блі́жні, -яя, -яе.

1. Самы блізкі па адлегласці. Бліжнія вёскі.

2. у знач. наз. блі́жні, -яга, мн. -ія, -іх, м. Родны чалавек або прыяцель. Дапамога сваім бліжнім.

быва́лы, -ая, -ае.

1. Які многа дзе бываў і многа бачыў, з вялікім жыццёвым вопытам. Ён чалавек б.

2. Прывычны, які бываў ужо раней. Справа гэта бывалая.

бяда́к, бедака́, мн. бедакі́, бедако́ў, м. (разм.).

Бяздольны, няшчасны, гаротны чалавек.

|| ж. бяда́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. бяда́цкі, -ая, -ае. Год цяжкі, б.

бязгрэ́шны, -ая, -ае.

1. Які не зрабіў граху. Гэта быў б. чалавек.

2. Які не мае ў сабе нічога дрэннага; чысты. Бязгрэшныя думкі.

|| наз. бязгрэ́шнасць, -і, ж.

грубія́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які груба і дзёрзка адносіцца да іншых.

|| ж. грубія́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. грубія́нскі, -ая, -ае.

дабра́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Добры, спагадлівы чалавек. Ён д. па натуры.

|| ж. дабра́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. дабра́цкі, -ая, -ае.

дабрачы́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які вызначаецца дабрынёй, чула адносіцца да людзей, дапамагае, чым можа.

|| ж. дабрачы́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. дабрачы́нніцкі, -ая, -ае.