Verbum

ро́хкаць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак.

Пра свінню: утвараць характэрныя адрывістыя гукі.

|| аднакр. ро́хкнуць, -не і ро́хнуць, -не.

|| наз. ро́хканне, -я, н.

сіпа́ты, -ая, -ае.

Які страціў чысціню і гучнасць (пра голас, гукі і пад.).

С. голас.

С. чалавек (з прыглушаным хрыплым голасам).

|| наз. сіпа́тасць, -і, ж.

цэрэбра́льны, -ая, -ае (спец.).

1. Звязаны з мозгам і яго дзейнасцю; мазгавы.

2. Які ўтвараецца пры загібе кончыка языка к цвёрдаму паднябенню (пра зычныя гукі).

гуча́ць і гучэ́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак.

1. Утвараць гукі, раздавацца (пра гукі).

Струны гучаць глуха.

Гучыць вясёлая мелодыя.

2. перан. Успрымацца як нешта важнае, урачыстае, прыгожае і пад.

Кібернетыка — гэта гучыць!

Чалавек!

Гэта гучыць горда.

3. Вынікаць, праяўляцца.

У гэтым пытанні гучыць сумненне.

У голасе гучыць радасць.

|| наз. гуча́нне, -я, н. (да 1 знач.).

непраніка́льны, -ая, -ае.

1. Праз які не пранікаюць вада, газы, гукі і пад.

Непранікальная перагародка.

2. перан. Недаступны разуменню, скрыты.

Непранікальная тайна.

|| наз. непраніка́льнасць, -і, ж.

гагата́ць, -гачу́, -го́чаш, -го́ча; -гачы́; незак.

1. Пра гусей: абзывацца крыкам, падобным на гукі «га-га-га».

2. Моцна, нястрымана смяяцца (разм.).

|| наз. гагата́нне, -я, н.

гармані́чны, -ая, -ае.

1. гл. гармонія.

2. Мілагучны, стройны.

Гарманічныя гукі.

3. Поўны гармоніі (у 1 знач.), стройнасці.

Гарманічныя рухі.

Гарманічныя фарбы.

|| наз. гармані́чнасць, -і, ж.