кругасе́ліца Акруга, навакольныя населеныя пункты, якія маюць аднолькавыя прыродныя, гаспадарчыя ўмовы (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

канто́н

(фр. canton)

1) адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў некаторых краінах, напр. у Францыі, Бельгіі, Швейцарыі;

2) выбарчая акруга ў Францыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пара́фія, ‑і, ж.

1. Акруга, тэрыторыя, якая адносіцца да аднаго касцёла і падпарадкоўваецца аднаму ксяндзу; прыход. Касцёл хоць быў і вялікі, але ўласнай парафіі не меў і лічыўся капліцай. Чарнышэвіч.

2. перан. Тэрыторыя, якая знаходзіцца ў чыім‑н. уладанні, падпарадкоўваецца каму‑н. [Леўчык:] — Паедзем усюды. У нас у запасе вунь колькі часу. Усюды з’ездзім, усю вашу лясную парафію агледзім. Сабаленка.

[Лац. parachia ад грэч. paroikia — тое, што можна аб’ехаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

constituency

[kənˈstɪtʃuənsi]

n., pl. -cies

1) вы́барнікі, вы́барцы pl.

2) вы́барчая акру́га

3) пакупнікі́, падпі́счыкі pl.; кліенту́ра f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

deanery

[ˈdi:nəri]

n., pl. -eries

1) дэкана́т -у m.

2)

а) дом дэка́на або́ настая́целя

б) царко́ўная акру́га

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Грын (в., Мінская акруга) 5/248—249 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

вы́барчы избира́тельный;

~чая — акру́га избира́тельный о́круг;

в. ўча́стак — избира́тельный уча́сток;

усеагу́льнае ~чае пра́ва — всео́бщее избира́тельное пра́во;

в. бюлетэ́нь — избира́тельный бюллете́нь;

○ акты́ўнае ~чае пра́ва — акти́вное избира́тельное пра́во

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Калу́мбія ж.

1. Kolúmbi¦en n -s (дзяржава);

2. Colúmbiadistrikt m -s (акруга, ЗША);

3. Columbia [kə´lambĭə] Ríver [-v-] m - i -s (рака, Канада)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паве́т, ‑а, М ‑веце, м.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў дарэвалюцыйнай Расіі і ў СССР да 1924 г., якая ўваходзіла ў склад губерні. // Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Польскай Народнай Рэспубліцы (да 1975 г.). // Разм. Адміністрацыйны цэнтр такой адзінкі. Астатніх ратнікаў адправілі ў павет на воінскую камісію. Якімовіч. / Разм. Пра жыхароў такой тэрыторыі. Каваля Міхала ведала ўся акруга — можа, увесь павет. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Lándschaft

f -, -en

1) краяві́д, ландша́фт, пейза́ж

2) край, мясцо́васць; акру́га, праві́нцыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)