упарадкаванасць, ‑і, ж.

Уласцівасць упарадкаванага (у 2 знач.). Упарадкаванасць бібліятэкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

утапічнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць утапічнага; нерэальнасць. Утапічнасць ідэй. Утапічнасць тэорыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франтальнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць франтальнага (у 2 знач.). Франтальнасць фасада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хімерычнасць, ‑і, ж.

Кніжн. Уласцівасць хімерычнага; неажыццявімасць, фантастычнасць. Хімерычнасць планаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыстакроўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць чыстакроўнага (у 1 знач.). Чыстакроўнасць пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шматлікасць, ‑і, ж.

Уласцівасць шматлікага. Шматлікасць сям’і. Шматлікасць тыповых выпадкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстэнсіўнасць, ‑і, ж.

Кніжн. Уласцівасць і стан экстэнсіўнага. Экстэнсіўнасць гаспадаркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

роўнасць назоўнік | жаночы род

  1. Уласцівасць і стан роўнага, а таксама пра вялікае роўнае месца.

    • Гаворка раптам страціла р.
    • Палявая р.
  2. Поўнае падабенства, аднолькавасць (па велічыні, колькасці, якасці і пад.).

    • Р. сіл.
  3. Становішча людзей у грамадстве, што выяўляецца ў аднолькавых адносінах да сродкаў вытворчасці і ў карыстанні аднолькавымі палітычнымі і грамадзянскімі правамі.

    • Р. народаў і нацый.
  4. У матэматыцы: суадносіны паміж велічынямі, якія паказваюць, што адна велічыня роўная другой.

    • Знак роўнасці (=).
    • Ставіць знак роўнасці паміж кім-, чым-н. (пераноснае значэнне: прызнаваць раўнацэнным).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Магу́тны ’вельмі дужы, здаровы’, ’вельмі вялікі, значны па сіле, велічыні’, ’тоўсты, масіўны (пра слой, пласт)’, ’з вялікімі вытворчымі і матэрыяльнымі магчымасцямі’ (ТСБМ, Касп., Бяльк.). Укр. могу́тний, рус. могу́тный ’моцны, магутны, здаровы’, чэш., славац. mohutný ’тс’. Утворана ад дзеепрыметніка цяп. часу mogǫt‑ пры дапамозе суф. ‑ъnъ‑jь. Да магчы́ (гл.). Параўн. Фасмер (2, 636), Махэк₂ (371). Анышкевіч (Сл. бойк. гов., 1, 426) супастаўляе бойк. маготний з венг. mag ’зерне’. Сюды ж магутнасцьуласцівасць магутнага, вялікая сіла, моц’ (ТСБМ, Гарэц.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

własność

własnoś|ć

ж.

1. уласнасць;

nabyć na ~ć — набыць ва ўласнасць;

prawo ~ci — права ўласнасці;

2. уласцівасць;

~ci chemiczne — хімічныя ўласцівасці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)