Verbum

со́ртнасць, -і, ж. (спец.).

1. Тое, што і гатунковасць.

2. Прыналежнасць да высокага або каштоўнага сорту (пра культурныя расліны).

С. пшаніцы.

спарахне́лы, -ая, -ае.

1. Які згніў, ператварыўся ў труху.

Спарахнелыя дошкі.

2. перан. Пра чалавека: састарэлы, драхлы.

|| наз. спарахне́ласць, -і, ж.

стапта́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., сто́пчацца; зак.

Знасіцца, стаць непрыгодным для носкі (пра абутак).

Боты стапталіся.

|| незак. сто́птвацца, -аецца.

стату́й, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм., лаянк.).

Пра тупога, бесталковага чалавека.

Усе намагаюцца патушыць пажар, а ён стаіць як с.

стачы́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., сто́чыцца; зак.

Стаць тонкім, вузкім у выніку тачэння (пра нож, лязо).

|| незак. сто́чвацца, -аецца.

стры́жаны, -ая, -ае.

Пра валасы, шэрсць, траву, галіны: падрэзаны, укарочаны.

Стрыжаная галава.

Стрыжаная авечка.

С. газон.

Стрыжаныя ліпы (з падрэзанымі галінамі).

та́машні, -яя, -яе (разм.).

Які знаходзіцца там, у тым месцы, у той мясцовасці, пра якую ідзе гаворка; не тутэйшы.

Тамашнія жыхары.

то́рны, -ая, -ае.

Пра дарогу: наезджаны, гладкі, роўны.

Т. шлях.

Ісці па торнай дарожцы (таксама перан.: выбраць звычайны шлях, неарыгінальнае рашэнне).

уго́лас, прысл.

1. Так, што чутно іншым, гучна, голасна.

Чытаць у.

2. перан. Адкрыта, на людзях.

Заявіць пра што-н. у.

укаране́лы, -ая, -ае.

1. Які пусціў глыбока карэнне.

2. перан. Які трывала замацаваўся дзе-н., усталяваўся (пра погляды, звычкі).

Укаранелыя звычкі.