ку́чма ж

1. (пра валасы) Háarschopf m -es, -schöpfe;

2. (футравая шапка, папаха) Pélzmütze f -, -n, Papácha f -s, -s (kaukasische Pelzmütze)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

cap​1 [kæp] n.

1. ша́пка, ке́пка; фура́жка; каўпа́к; чапе́ц, капту́р

2. таксама Dutch cap infml каўпачо́к (жаночы процізачаткавы сродак)

3. верхаві́на; на́крыўка; ве́чка;

cap and gown фо́рма англі́йскіх прафе́сараў і студэ́нтаў

♦

cap in hand BrE пако́рліва, у ро́лі про́сьбіта;

if the cap fits, wear it ≅ на зло́дзею ша́пка гары́ць;

the cap fits! ≅ не ў брыво́, а ў во́ка!; сказа́ў як звяза́ў; секану́ў як крапіво́ю;

wear cap and bells ду́рня стро́іць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зло́дзей, ‑я; мн. зладзе́і (з ліч. 2, 3, 4 зло́дзеі), зладзе́яў; м.

1. Той, хто крадзе, робіць кражу. Злавіць злодзея. Пільнаваць злодзея. □ Як яму кепска ні жылося, а ён ніколі ў жыцці не быў злодзеем. Бядуля.

2. Ужываецца як лаянкавае слова. — Ты што ж гэта, злодзей ты, зневажаеш старэйшых, — ціха з прыціскам і крыху нараспеў прыгаварвае Цімохаў бацька і круціць сына за вуха. Колас.

•••

Кішэнны злодзей — той, хто крадзе з кішэняў.

На злодзеі шапка гарыць гл. шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куні́цавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да куніцы. // Зроблены з футра куніцы. Куніцавая шапка.

2. у знач. наз. куні́цавыя, ‑ых. Сямейства млекакормячых драпежных жывёл, да якога адносяцца барсук, гарнастай, куніца і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маку́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Вяршыня чаго‑н.; верхавіна. Замерлі дрэў макушкі, Не зварухнецца ліст. Глебка.

2. Верхняя частка галавы, макаўка. Шапка-кубанка сядзела на самай макушцы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ссу́нуцца сов.

1. (переместиться, двигаясь) сдви́нуться; смести́ться;

2. упа́сть, свали́ться;

снег ~нуўся са страхі́ — снег упа́л (свали́лся) с кры́ши;

3. (двигаясь, приблизиться друг к другу) сдви́нуться;

4. (сползти вбок) съе́хать;

ша́пка ~нулася на паты́ліцу — ша́пка съе́хала на заты́лок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

распо́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Брус, планка для надання ўстойлівасці часткам збудаванняў, для захавання чаго-н. у пэўным становішчы.

Р. для лыжаў.

2. Тое, што і разрэз, распорак.

На ім быў кароткі кажушок з аблямаванай распоркай ззаду.

3. Разарванае па шве месца.

Яго шапка была скрозь з распоркамі.

|| прым. распо́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Му́ця 1 ’кашэль з вечкам, плецены з бяросты’ (івац., Нар. сл.). Няясна. Магчыма, з ням. Mütz ’шапка, фуражка, калпак’ < с.-н.-ням. mutze, якое з с.-лац. almutia ’шапка для духоўных асоб’ < араб. al‑mustaqah ’кажух; футравае паліто’ (Васэрцыер, 158).

Му́ця 2 ’ілгун, манюка’ (івац., Нар. сл.), мутя́ ’хто гаворыць абы-што’ (пін., З нар. сл.), пін. ’няпраўда’ (Шатал.). Да муці́ць. Аб суфіксе ‑ʼа гл. Слаўскі, SP, 1, 59–60.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Káppe

f -, -n

1) ша́пка, капту́р, капюшо́н; шлем (матацыкліста)

2) тэх. чахо́л, каўпа́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

cap

[kæp]

1.

n.

1) ша́пка f.; ша́пачка f.; ке́пка f., чапе́ц -ца́, каўпа́к -а́ m. (куха́рскі)

2) ша́пка f. (гры́ба)

3) ве́чка n., на́крыўка f. (для сло́іка), ко́рак -ка, каўпачо́к -ка m. (ад бутэ́лькі)

2.

v.t.

1) надзява́ць ша́пку

2) кла́сьці наве́рх; закрыва́ць, закарко́ўваць

•

- cap in hand

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)