Verbum

сцёбацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Сцёбаць сябе або адзін аднаго чым-н. гнуткім.

С. венікам у лазні.

хаме́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак. (разм.).

Станавіцца хамам, пачынаць весці сябе па-хамску.

|| зак. ахаме́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е.

шарлата́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невук, які выдае сябе за знаўцу; падманшчык, махляр.

|| прым. шарлата́нскі, -ая, -ае.

ніякава́та, прысл. (разм.).

1. Няёмка, не па сабе, сарамліва.

Адчуваць сябе н.

2. Нязручна.

Пісаць левай рукой было н.

паддо́брыцца, -руся, -рышся, -рыцца; зак., да каго.

Падлашчыцца, заваяваць да сябе прыхільнасць.

Умее п.

|| незак. паддо́брывацца, -аюся, -аешся, -аецца.

дзяці́ніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; незак. (разм.).

Паводзіць сябе несур’ёзна, па-дзіцячаму (аб дарослых).

Дваццаць гадоў мае, а ўсё дзяцініцца.

ва́жнасць, -і, ж.

1. гл. важны.

2. Велічнасць, фанабэрыстасць.

Напусціць на сябе в.

◊

(Не) вялікая важнасць (разм.) — нічога асаблівага.

вы́хаваны, -ая, -ае.

Які вызначаецца добрым выхаваннем, умее добра паводзіць сябе.

Выхаваныя дзеці.

В. чалавек.

|| наз. вы́хаванасць, -і, ж.

бяссле́дны, -ая, -ае.

Які не пакінуў пасля сябе ніякіх слядоў.

Бясследнае знікненне.

Прапасці бясследна (прысл.).

|| наз. бяссле́днасць, -і, ж.

адыёзны, -ая, -ае (кніжн.).

Які выклікае да сябе крайне адмоўныя адносіны; непрыемны, адмоўны.

Адыёзная асоба.

|| наз. адыёзнасць, -і, ж.