preservation [ˌprezəˈveɪʃn] n. (of) захава́нне, ахо́ва;

the preservation of works of art ахо́ва маста́цкіх тво́раў;

the preservation and conservation of wildlife ахо́ва і захава́нне прыро́ды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прагрэс,

удасканаленне і ўскладненне арганізмаў жывой прыроды.

т. 12, с. 534

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Студзянец,

помнік прыроды ў Мядзельскім р-не.

т. 15, с. 219

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чэрыкаў,

палеанталагічны помнік прыроды ў Магілёўскай вобласці.

т. 17, с. 335

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сула́ддзе, ‑я, н.

Тое, што і суладнасць. [Песняру] ўласцівы і другія традыцыйныя рысы рамантычнага героя — адзіноцтва і поўнае суладдзе яго жыцця з жыццём прыроды. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wrodzony

wrodzon|y

1. прыроджаны;

~a wada serca — прыроджаны парок сэрца;

2. прыродны; ад прыроды;

~y talent — прыродны талент; талент ад прыроды

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бязгрэ́шнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць бязгрэшнага. Максім Багдановіч — прыхільнік маральнай бязгрэшнасці чалавека; ён услаўляе маральную чысціню адносін да цудоўнага тварэння прыроды — жаночай красы і прыгажосці. Майхровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэі́зм, ‑у. м.

Рэлігійна-філасофскае вучэнне (17–18 стст.), якое прызнае бога першапрычынай, тварцом свету, але адмаўляе яго ўмяшанне ў з’явы прыроды і грамадскага жыцця.

[Ад лац. deus — бог.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індэтэрміні́зм, ‑у, м.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, якое адмаўляе ўсеагульную прычынную залежнасць з’яў прыроды, грамадства, мыслення і прызнае наяўнасць беспрычыннай выпадковасці і абсалютнай «свабоды» чалавечай волі.

[Ад лац. in — не, без і determinare — вызначаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марксі́зм, ‑а, м.

Навука аб найбольш агульных законах развіцця прыроды і грамадства, аб рэвалюцыі прыгнечаных і эксплуатуемых мас, аб перамозе сацыялізма і будаўніцтве камуністычнага грамадства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)