непрытво́рны, ‑ая, ‑ае.

Які пазбаўлены прытворства; шчыры. [Андрэй Міхайлавіч] з радаснай і непрытворнай усмешкай паглядзеў проста ў вочы высокаму [чалавеку], які стаяў побач з Коркія. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыме́жак, ‑жку, м.

Разм. Неапрацаваная паласа зямлі каля мяжы. [Мікола з Наташай] адышліся з дарогі, селі на прымежку, проста на зямлю, на пажоўклую сухую траву. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раку́шачнік, ‑у, м.

Порыстая карбанатная горная парода, якая складаецца з ракавін марскіх жывёл, змацаваных вапняковым ілам. Птушкі клалі .. [яйкі] проста на гарачы ракушачнік. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смяхо́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і смехатворны. А гэтая дубінка, з якою я так казырыўся на печы, здалася мне проста смяхотнаю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спро́шчанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць спрошчанага (у 2, 3 і 4 знач.). Не так проста пазбаўляцца аднабаковасці, спрошчанасці, павярхоўнасці ў паказе падзей вайны. Дзюбайла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

barely

[ˈberli]

adv.

1) ледзь, то́лькі як

barely enough — якра́з до́сыць

2) адкры́та, про́ста

3) бе́дна, сьці́пла

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

immediately

[ɪ,mi:diətli]

1.

adv.

1) неадкла́дна, за́раз жа

2) непасрэ́дна, беспасрэ́дна; про́ста; по́бач

2.

conj.

як то́лькі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

nullity

[ˈnʌləti]

n., pl. -ties

1) бескары́снасьць, нява́жнасьць f.

2) про́ста нічо́га

3) скасава́ны зако́н або́ умо́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

здараве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Станавіцца здаравейшым. — Няма мне, брат, дзе разгарнуцца. А я гэтую гаспадарку так люблю, што проста здаравею каля яе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заняду́жаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Адчуць сябе хворым, нядужым; захварэць. — Нешта зусім кепска адчуваю сябе, проста-такі раскіс, занядужаў, — прызнаўся цяпер Янукевіч Ваўчку. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)