1. (змёрзнуць) erfríeren* vi (s), (vor Kälte) erstárren vi (s);
2.размгруб (памерці) stérben* vi (s), ins Gras béißen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Zéitliche
das ~ ségnen — эўф. наказа́ць до́ўга жыць
den Weg des ~n géhen* — эўф.паме́рці, скана́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
breathe[bri:ð]v.
1. ды́хаць; удыха́ць (таксама перан.)
2. выдыха́ць
3. шапта́ць
♦
breathe easily/freely уздыхну́ць з палёгкай;
breathe (new) life into smth. удыха́ць но́вае жыццё, ажыўля́ць;
breathe one’s lastlit.паме́рці
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
cash2[kæʃ]v. ператвара́ць у ная́ўныя гро́шы;
cash a cheque атрыма́ць гро́шы па чэ́ку
♦
cash in your chipsinfmlпаме́рці
cash in[ˌkæʃˈɪn]phr. v. нажыва́цца (на чым-н.); выкарысто́ўваць (што-н.)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
сон, сну, мн. сны́, сно́ў, м.
1. Фізіялагічны стан спакою арганізма, пры якім поўнасцю або часткова спыняецца работа свядомасці і аслабляюцца фізіялагічныя працэсы.
Трывожны с.
Багатырскі с. (моцны).
2. Тое, што сніцца таму, хто спіць.
Убачыць с.
◊
Заснуць вечным сном — памерці (высок.).
Са сну — толькі што прачнуўшыся.
Сон у руку (жарт.) — пра сон, які спраўдзіўся.
Як у сне — пра стан чалавека, які паглыблены ў свае думкі і нічога вакол сябе не заўважае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ка́пнуць ’памерці’ (Растарг., Юрч.), серб.-харв.ка̏пнути ’выбіцца з сіл’, макед.капне ’знемагчыся’, балг.капна ’ўпаду ад знясілення, згіну’. Прасл.kap‑nǫ‑ti, якое пасля спрасцілася ў кануць ’прапасці, знікнуць бясследна’, як рус.тонуть < topnǫti ’тапіцца’. Да ка́паць (гл.). Семантыка больш падрабязна ў Трубачова (9, 147–148).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
задушы́цца, ‑душуся, ‑душышся, ‑душыцца; зак.
Памерці ад недахопу паветра, ад дыму, газу і пад. — Адчыніце вокны, задушыцца можна! — папрасіў, закашляўшыся, стары.Гурскі.//Разм. Павесіцца. — Мне цяпер адно толькі: ці ў старцы ў свет пайсці, ці задушыцца.Галавач.// Падавіцца. — Вось зараз вазьму гэту яго муку і кіну яму ў паганую морду. Задушыся!Курто.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скале́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
1. Вельмі змерзнуць. Моцны мароз даваў сябе адчуваць: зусім скалелі ногі.Лынькоў.Усе скалелі, але ж трэба было сядзець у цесных і сырых акопах і чакаць.Новікаў.
2.Разм.груб.Памерці, сканаць. Карову не павядзеш па баразне, карова павінна малако даваць, каб самому з голаду не скалець.Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скары́цца, скаруся, скорышся, скорыцца; зак.
Разм. Тое, што і пакарыцца. Групка людзей, з’яднаных адзіным жаданнем — лепш, памерці, чым скарыцца, — трымала абарону Брэсцкай крэпасці.Гурскі.Паэт, звязаны дружбаю і клятвай з падпольшчыкамі, не скарыўся на допыце і не кінуў пяра.У. Калеснік.Бяда, відаць, зламала Кудзіна, і ён ужо крыху скарыўся перад абставінамі.Радкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пост¹, паста́, мн. пасты́, пасто́ў, м.
1. Асоба або група людзей, якія вядуць назіранне за чым-н. або ахоўваюць што-н.
Міліцэйскі п.
2. Месца, пункт, адкуль вядзецца назіранне, дзе знаходзіцца ахова.
Баявы п.
Памерці на пасту (перан.: пры выкананні абавязкаў).
3. Адказная пасада.
Заняць высокі п.
4. Месца, у якім сканцэнтравана кіраванне рознымі тэхнічнымі сродкамі, сігналамі.
Цэнтральны п.
|| прым.паставы́, -а́я, -о́е (да 1, 2 і 4 знач.).
Паставая будка.
Паставая служба.
Паставая ведамасць (службовы дакумент каравула).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)