Rúhezeit

f -, -en

1) час адпачы́нку

2) прасто́й машы́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wártezeit

f -, -en

1) час чака́ння

2) прасто́й (машыны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Inbetríebnahme, Inbetríebsetzung

f - пуск, уво́д у эксплуата́цыю (машыны, завода)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ава́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж.

Пашкоджанне, выхад са строю якога-н. механізма, машыны ў час руху, работы.

Пацярпець аварыю (таксама перан.: пра няўдачу, правал якой-н. справы).

|| прым. авары́йны, -ая, -ае.

Аварыйная служба (па ліквідацыі аварый).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фрэ́за, -ы, мн. -ы, фрэз, ж.

1. Шматлязовы рэжучы інструмент для апрацоўкі паверхні металаў, дрэва, пластмас і інш.

2. Машына для рэзкі торфу, рыхлення глебы, здрабнення грунту і пад.

|| прым. фрэ́зерны, -ая, -ае.

Фрэзерныя машыны.

Ф. торф.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., каго (што).

Страшыць, пужаць (жывёлу); пужаючы, разганяць, адганяць адкуль-н.

Машыны пудзілі жывёлу.

П. варон.

|| зак. спу́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны, напу́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны і успу́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запра́ўка ж., в разн. знач. запра́вка;

з. машы́ны — запра́вка маши́ны;

з. ка́шы — запра́вка ка́ши

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фармуля́р м., в разн. знач. формуля́р;

ф. машы́ны — формуля́р маши́ны;

бібліятэ́чны ф. — библиоте́чный формуля́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

machinery [məˈʃi:nəri] n.

1. механі́змы; абсталява́нне

2. дэта́лі (машыны, механізма)

3. infml сістэ́ма, структу́ра;

the machinery of government сістэ́ма кірава́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

запра́ўшчык, ‑а, м.

Той, хто робіць запраўку (машыны, прыбора і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)