кларне́т, ‑а, М ‑неце, м.

Драўляны духавы музычны інструмент, які мае форму цыліндрычнай трубкі з клапанамі і з невялікім раструбам на канцы.

[Фр. clarinette ад лац. clarus — ясны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клёў, клёву, м.

Дзеянне паводле дзеясл. кляваць (у 3 знач.). Найбольш ажыўлены клёў судака назіраецца ў пачатку і ў канцы зімы. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закукарэ́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць кукарэкаць. // Кукарэкнуць, пракукарэкаць. Закукарэкаў певень, яму адказалі два ці тры аж на процілеглым канцы вёскі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расшмаргну́цца, ‑нецца; зак.

1. Рассунуцца, разысціся ў бакі. Расшмаргнуліся фіранкі.

2. Вызваліцца ад завязкі, распусціцца (пра канцы чаго‑н. звязанага). Шнуркі расшмаргнуліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпістрафа́

(гр. epistrophe = вярчэнне)

стылістычная фігура, заснаваная на паўтарэнні аднаго і таго ж слова або выразу на пачатку і ў канцы ці толькі ў канцы строф.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

speech day [ˈspi:tʃˌdeɪ] n. а́ктавы дзень (урачысты сход у канцы навучальнага года з прамовамі, уручэннем атэстатаў і да т.п. у не каторых брытанскіх школах)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плытаго́н, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца сплавам плытоў. Міхась сядзеў па-ранейшаму ў канцы плыта, дзе завіхаліся ля доўгага вясла два плытагоны. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бужа́не, ‑жан.

Гіст. Назва групы ўсходніх славян, якія жылі ў вярхоўях Заходняга Буга і ў канцы 10 ст. увайшлі ў Старажытна-рускую дзяржаву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тро́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да троса. Тросавыя канцы. // Зроблены з троса. Тросавая лесвіца. // Які адбываецца пры дапамозе троса. Тросавае рулявое кіраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Со́духі ‘канцы, смерць’ (ТС), салдухі ‘тс’ (Ліцв.). Гл. садухі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)