бужа́не, ‑жан.

Гіст. Назва групы ўсходніх славян, якія жылі ў вярхоўях Заходняга Буга і ў канцы 10 ст. увайшлі ў Старажытна-рускую дзяржаву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плытаго́н, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца сплавам плытоў. Міхась сядзеў па-ранейшаму ў канцы плыта, дзе завіхаліся ля доўгага вясла два плытагоны. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тро́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да троса. Тросавыя канцы. // Зроблены з троса. Тросавая лесвіца. // Які адбываецца пры дапамозе троса. Тросавае рулявое кіраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Со́духі ‘канцы, смерць’ (ТС), салдухі ‘тс’ (Ліцв.). Гл. садухі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Áuslaut

m -(e)s, -e лінгв. канцавы́ гук [склад]; кане́ц сло́ва

im ~ — на канцы́ сло́ва [cкла́да]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

a. E.

=

1.

am Ende – у канцы, напрыканцы

2.

als Ersatz – у якасці замены [заменнік]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

hand-to-mouth [ˌhændtəˈmaʊθ] adj., adv. бе́дны; у бе́днасці

♦

live from hand to mouth ≅ ледзь зво́дзіць канцы́ з канца́мі; з дня на дзень перабіва́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Ко́лавараты ’вароты ў канцы вёскі’ (Бяльк., Нас. Доп.). Гл. калаварот.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

калато́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы; Р мн. ‑товак; ж.

Прылада ў выглядзе палачкі з сучкамі на ніжнім канцы для збівання масла, размешвання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заво́страны spítzig, spitz; Spitz-, zúgespitzt (тс перан); spítz áuslaufend, verjüngt (які звужваецца на канцы);

заво́страны нос Spítznase f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)