single1 [ˈsɪŋgl] adj.
1. адзі́ны, адзі́нкавы;
There isn’t a single ticket left. Не засталося ніводнага білета.
2. асо́бна ўзя́ты;
a single bed аднаспа́льны ло́жак;
a single room пако́й на аднаго́
3. халасты́, адзіно́кі (мужчына)
4. прыда́тны ў адзі́н кане́ц (пра білет);
a single ticket біле́т у адзі́н кане́ц
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
кві́та, у знач. вык.
Разм. Канец; усё, даволі; ніякай размовы. — А калі, думаю, крута стане ці што, паставім [бандыта] пад першы дуб і квіта. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
умата́цца, ‑аецца; зак.
1. Разм. Укруціцца, ублытацца ў што‑н. Уматаўся канец вяроўкі ў кола.
2. Намотваючыся, змясціцца. Усе ніткі ўматаліся ў адзін клубок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
халэ́мус, нескл., м.; у знач. вык.
Разм. Гібель, канец, смерць. Не праціўся лепш Ахрэму: Дасць па карку і — халэмус! Строгі, хай яго багі! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гамо́н ’Канец! Прапала!’ (Касп.). Параўн. рус. дыял. смал. гамо́н ’канец, смерць’. Няяснае слова. Магчыма, зыходнае *гомо́н. Параўн. у Даля (паўн. і ўсх.) гомо́н ’спакой, цішыня’ (якое ён сам звязвае з (у)гомонить).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аме́га
(гр. о mega)
апошняя літара грэчаскага алфавіта;
альфа і а. — пачатак і канец, аснова ўсяго.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
бал баль, род. ба́лю м.;
бал-маскара́д баль-маскара́д;
◊
кончен бал і кане́ц, вось і ўсё, ско́нчан баль.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Канча́так ’канец, заканчэнне’ (Гарэц.), канчатка ’тс’ (Яруш.). Беларускае. Суф. ‑ат‑ак (‑ат‑ка) як у занятак (гл.). Параўн. канчаткі ’кавалак палатна з канцамі асновы, якім карыстаюцца пры датыканні красён’ (астр., Сл. паўн.-зах.). Да канец (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ке́пнуць ’памерці, зайсціся’ (Жд. 2). Гл. капец ’канец, смерць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
напасле́дак, прысл.
Пад канец, завяршаючы што‑н. Сказаць напаследак. Зрабіць напаследак. □ Вальс гарманіст пакінуў напаследак. Васілевіч. Журавінка чакаў, што ж скажа начальнік напаследак, усё агледзеўшы. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)