флі́гель-ад’юта́нцтва, ‑а, н.

Званне і пасада флігель-ад’ютанта; выкананне абавязкаў флігель-ад’ютанта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ranking​2 [ˈræŋkɪŋ] adj. які́ мае вышэ́йшае зва́нне або́ вышэ́йшую паса́ду;

the ranking member of the embassy кіраўні́к пасо́льства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пару́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

У царскай арміі: афіцэрскі чын, рангам вышэйшы за падпаручніка і ніжэйшы за штабс-капітана, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прым. пару́чніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасвяці́ць³, -вячу́, -ве́ціш, -ве́ціць; -вячо́ны; зак., каго (што) у што.

Надаць які-н. сан, званне з дапамогай пэўных абрадаў.

П. у епіскапы.

|| незак. пасвяча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. пасвячэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Díenstgrad

m -es, - чын; вайско́вае зва́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Méisterschaftstitel

m -s, - спарт. зва́нне чэмпіёна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

архіпа́стыр, ‑а, м.

Старадаўняе пачцівае званне вышэйшых чыноў духавенства: епіскапа, мітрапаліта, патрыярха; старшы пастыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атама́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да атамана, належыць яму. Атаманскае званне. Атаманскія абавязкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

епі́скапства, ‑а, н.

1. Сан, званне епіскапа. Атрымаць епіскапства.

2. Тое, што і епархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́нцлерскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да канцлера, належыць яму. Канцлерскае званне. Канцлерскі дом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)