нязру́чна,

1. Прысл. да нязручны.

2. безас. у знач. вык., каму, з інф. Без дастатковай зручнасці для чаго‑н.; дрэнна. Марыльцы было нязручна сыходзіць [з трамвая]: абедзве рукі яе занятыя. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарлата́н, ‑а, м.

Невук, які выдае сябе за знаўцу, спецыяліста; падманшчык, махляр. Млынар вярнуўся дадому, думаючы пра Стафанковіча як пра шарлатана: «Дрэнна зрабіў, грошы ўзяў і адрас скрыў». Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schlecht

1.

a дрэ́нны, ке́пскі, благі́

er spricht ein ~es Deutsch — ён дрэ́нна размаўлце па-няме́цку

◊ recht und ~ — ≅ з грахо́м папала́м; на благі́ кане́ц

2.

adv дрэ́нна, ке́пска, бла́га

~ beráten — дрэ́нна інфармава́ны, які́ ма́е дрэ́нных дара́дцаў

~ géhen* — дрэ́нна атры́млівацца, ісці́ наперакася́к

~ geláunt — у дрэ́нным настро́і [гумо́ры]

~ máchen — ачарня́ць, зневажа́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ліпаце́ць ’ледзь трымацца на нагах, дрэнна адчуваць сябе’ (Сцяшк. Сл.). Узнікла ў выніку кантамінацыі лексем ліпе́ць і лекаце́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Начосаваты, начдсоваты ’задзірысты’, начдывы ’пакручасты, з няроўнымі слаямі (пра дрэва)’ (ТС). Відаць, да часаць ’абчэсваць, склюдаваць’ (’які дрэнна чэшацца’?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

халту́рыць

1. (дрэнна працаваць) pfúschen vi, stümpern vi;

2. (гнацца за лёгкім заробкам) léichtem Verdíenst náchjagen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

poorly​1 [ˈpɔ:li, ˈpʊəli] adj. BrE, infml нездаро́вы; хво́ры; няду́жы;

I feel poorly. Мне нездаровіцца;

He is looking very poorly. Ён вельмі дрэнна выглядае.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ládenhüter

m -s, - разм. тава́р, які́ дрэ́нна прадае́цца, няхо́дкі тава́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

malträtíeren

vt дрэ́нна абыхо́дзіцца (з кім-н.), му́чыць (каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ры́знік ’анучнік’ (паст., вільн., мядз., швянч., беласт., Сл. ПЗБ; Жд. I, Янк. 2), ’дрэнна апрануты чалавек’ (Яўс.). Да рыззё (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)