Пераву́зіна ’месца, дзе звужаецца возера’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ), піраву́зьзя ’тс’ (ушац., Нар. сл.), рус. дыял. переу́з ’вузкае месца на рацэ’, переу́зина, переузи́на, переу́зье ’перахват, вузкае месца ракі, ручая, праліва; вузкая паласа лугу, балота’, польск. przewięź ’вузкая палоска зямлі, абмываемая вадою з абодвух бакоў; перашыек; праліў’. Паўночнаславянская ізалекса *per‑ǫz‑ina. Да пера- і ву́зкі (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
загаро́ддзе, ‑я, н.
Разм. Месца за агародамі. Хмыль усё стаяў на пагорку, напэўна, раздумваў, ісці яму вуліцай ці па загароддзю, хаваючыся ад людскіх вачэй. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закамяне́лы, ‑ая, ‑ае.
1. Зацвярдзелы, цвёрды, як камень. Закамянелая зямля. Закамянелая смала.
2. перан. Знямелы, застылы. Закамянелы твар. □ [Косцік] стаяў, не кратаючыся з месца, увесь закамянелы. Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абпа́ліна, ‑ы, ж.
Абпаленае месца. Мы ўсе непакоімся ўжо; толькі адзін Ткач сядзіць абыякавы, паціху распальвае абкураную, з цёмна-рудымі абпалінамі па краях тоўстую люльку. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дама́заць, ‑мажу, ‑мажаш, ‑мажа; зак., што.
1. Дакончыць мазанне чаго‑н.; абмазаць, намазаць да якога‑н. месца.
2. Расходаваць на мазанне ўвесь матэрыял. Дамазаць усю гліну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дасю́ль, прысл.
Разм.
1. Да гэтага часу. Мінулася грозная бура, а мора дасюль яшчэ б’ецца. Багдановіч.
2. Да гэтага месца, да гэтай мяжы. Выкасі траву дасюль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
міжсце́нне, ‑я, н.
1. Месца ў сярэдняй частцы грудной поласці, дзе размешчаны сэрца, аорта, бронхі, стрававод.
2. перан. Тое, што перашкаджае сувязі, збліжэнню каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няўпэ́ўненасць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан няўпэўненага; адсутнасць упэўненасці. Няўпэўненасць у сваіх сілах. □ Усё неяк адразу стала на сваё месца. Знікла адчуванне адзіноты, няўпэўненасці, смутку. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пало́мка, ‑і, ДМ ‑мцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. паламаць (у 1 знач.).
2. Паламанае, пашкоджанае месца. [Асмалоўскі:] Я агледзеў, паломка нязначная, выправім на хаду. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пахві́на, ‑ы, ж.
Месца паміж бядром і ніжняй часткай жывата. [Незнаёмы] нечакана ўдарыў яго нагой у пахвіну, а як Толік упаў, яшчэ і па галаве нечым. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)