diminutive

[dɪˈmɪnjətɪv]

1.

adj.

1) малы́, мале́нькі, здрабне́лы

2) памянша́льны

2.

n.

1) мала́я рэч ці асо́ба; мініяту́ра f.

2) Gram. сло́ва ў памянша́льнай фо́рме

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

алармі́ст

(фр. alarmiste, ад alarme = трывога)

1) асоба, схільная да панікі, якая распаўсюджвае неправераныя, неабгрунтаваныя чуткі, выклікаючы трывожны настрой;

2) прадстаўнік алармізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

грэф’е́

(фр. grefïer)

службовая асоба пры парламенце або судзе ў Францыі і Бельгіі, якая складае афіцыйныя справаздачы, рэдагуе дакументы і г. д.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кур’е́р

(фр. courrier)

1) пасыльны ва ўстанове, які разносіць дзелавыя паперы;

2) службовая асоба, якая пасылаецца са спешнымі даручэннямі (напр. дыпламатычны к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мажардо́м

(фр. majordome, ад лац. maior = старшы + domus = дом)

1) вышэйшая службовая асоба ў Франкскай дзяржаве (5—8 ст.);

2) дварэцкі, аканом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мандата́рый

(п.-лац. mandatarius)

1) асоба, якая атрымала мандат на выкананне якой-н. функцыі;

2) дзяржава, якая валодае мандатам на кіраванне калоніяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

патры́цый

(лац. patricius)

1) прадстаўнік радавітай знаці, арыстакрат у Стараж. Рыме;

2) асоба, якая належала да гарадской арыстакратыі ў сярэдневяковай Зах. Еўропе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

персаналі́зм

(ад лац. persona = асоба)

кірунак сучаснай каталіцкай філасофіі, які лічыць асобу першаасновай быцця, а быццё праяўленнем творчай актыўнасці вярхоўнай асобы — бога.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэвізо́р

(польск. rewizor, ад лац. revisor = які правярае)

1) службовая асоба, упаўнаважаная рабіць рэвізію, праверку;

2) кантралёр у асобных галінах чыгуначнай справы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

трыбу́н

(лац. tribunus)

1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, абавязкам якой была абарона правоў плебеяў;

2) перан. бліскучы прамоўца, публіцыст, грамадскі дзеяч.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)