блазнава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; незак.
Разм. Тое, што і блазнаваць. [Таня:] — Прытрымай язык, Максім, і не блазнуйся. Машара. — Што вы, цётачка! — ад шчасця блазнавалася.. [Зося]. Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
непрысто́йны, ‑ая, ‑ае.
Які не адпавядае правілам прыстойнасці. Непрыстойны анекдот. □ [Славік:] — Клянуся. Я адкушу сабе язык, калі з яго сарвецца хоць адно непрыстойнае слова. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́сунуць сов.
1. (переместить, двигая) вы́двинуть;
2. (показать) вы́сунуть, вы́ставить;
3. перен. вы́двинуть;
в. кандыдату́ру — вы́двинуть кандидату́ру;
◊ в. нос — вы́сунуть нос;
в. язы́к — вы́сунуть язы́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
развяза́цца сов., в разн. знач. развяза́ться;
сту́жка ~за́лася — ле́нта развяза́лась;
р. з непрые́мным чалаве́кам — развяза́ться с неприя́тным челове́ком;
◊ язы́к ~за́ўся — язы́к развяза́лся;
мех ~за́ўся — прорва́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
языка́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Ахвочы пагаварыць, паспрачацца, панасміхацца; востры на язык. Мужчыны, як вып’юць, становяцца гаваркія больш, чым самыя языкатыя жанчыны. Кавалёў. На пракосы неўзабаве нахлынаюць жанчыны... Гаманкія, задзірыстыя, языкатыя, рупныя. Пташнікаў.
2. Які мае форму языка, падобны на язык. Лапатала рака языкатымі хвалямі, На Сафа надрыўна звінелі званы. Лукша. У замку ціш і языкаты агонь каміна ліжа дровы. Вялюгін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
псі́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Разм. Сказаць, крыкнуць псік. Калі кошка хлябнула разы два — паказала ружовы язык, я потым не сцярпеў — псікнуў на яе. Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
салані́на, ‑ы, ж.
Свіное пасоленае сала. [Марыся:] — Ксяндзу за язык плацяць. Набожным — палатном і саланінаю, а паны і золата не шкадуюць. Бажко. // Засоленая для ўжывання ялавічына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэ́нзель, ‑я, м.
Металічныя цуглі, пры дапамозе якіх кіруюць канём, націскаючы на язык і куткі рота, а таксама ланцужок для ўтрымання муштука ў роце каня.
[Ад ням. Trense.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паднябе́нне, ‑я, н.
Верхняя частка поласці рота. Праўда, язык доўга не паварочваўся, не мог вымавіць некалькі такіх простых, здавалася б, слоў, нібы прысох да паднябення. Шыловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
альвеаля́рны
(ад альвеола)
1) які мае порыстую будову;
2) лінгв. зычны гук, пры вымаўленні якога язык датыкаецца да паднябення каля альвеол.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)