Kúpfergrün

n -s хім. яр-мядзя́нка (фарба)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Violétt

[v-]

n -s фіяле́тавая фа́рба, фіяле́тавы ко́лер

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

lazur, ~u

м.

1. блакіт;

2. (фарба) лазурак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

czernidło

н.

1. чорная фарба;

2. вакса; гуталін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

злупі́цца сов., разг. слупи́ться; содра́ться;

фа́рба ~пі́лася са сцяны́ — кра́ска слупи́лась (содрала́сь) со стены́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пу́рпур ’ярка-чырвоны колер, фарба’ (ТСБМ), ст.-бел. пурпура ’тс’; сюды ж пурпуро́вачка (пра дзяўчыну) (карэліц., Марц.). Запазычана з ням. Purpur праз рус. пу́рпур ’тс’, або з лац. purpura, магчыма, праз польск. purpura (параўн. Булыка, Лекс. запазыч., 111), вядомага з XVI ст. (Банькоўскі, 2, 966), што ўзыходзяць да грэч. πορφύρα ’фарба з соку мідыі; тканіна, афарбаваная гэтым сокам’, што ў сваю чаргу паходзіць з невядомай палеабалканскай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мядзя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Неядавітая змяя бурага або шэрага колеру.

2. Зялёная фарба, прыгатаваная з воцатнамеднай солі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бялі́лы, ‑аў; адз. няма.

1. Белая мінеральная фарба. Свінцовыя бялілы. Цынкавыя бялілы.

2. Белае фарбавальнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў тэатральным грыме і касметыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́хра, ‑ы, ж.

Прыродная мінеральная фарба жоўтага або чырвонага колеру. Футра ў ката было вельмі прыгожае. Дымчата-рыжае, трохі ў бруднаватую вохру. Караткевіч.

[Грэч. ōchros — бледна-жоўты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

verdigris

[ˈvɜ:rdəgrɪs]

n.

1) во́кіс ме́дзі

2) мядзя́нка f. (фа́рба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)