Eminence

высо́каправяле́бнасьць (ты́тул кардына́ла)

Your Eminence — Ва́шая Высо́каправяле́бнасьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

патрыя́рх, ‑а, м.

1. Кіраўнік роду ў родавым грамадстве.

2. перан. Стары і вельмі паважаны чалавек у якім‑н. калектыве. // каго-чаго. Старшы і найбольш выдатны ў якой‑н. галіне дзейнасці чалавек. У Бруселі яго [Карловіча] благаслаўляе сам патрыярх польскіх гісторыкаў Іяхім Лелевель. Г. Кісялёў.

3. Вышэйшы духоўны тытул служыцеля праваслаўнай царквы. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Грэч. patriarchēs — роданачальнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hófrat

m -(e)s, -räte прыдво́рны ра́дца, го́фрат (тытул)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ВАН,

тытул правіцеляў дзяржаў, княстваў у Кітаі і Карэі ў старажытнасці і ў сярэднія вякі.

т. 3, с. 500

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

вялі́касць ж

1. Größe f -, Erhábenheit f -;

2. (тытул) Majestät f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

благаро́ддзе н гіст (тытул):

ва́ша благаро́ддзе Éuer Wóhlgeboren;

яго́ [іх] благаро́ддзе Séiner Wóhlgeboren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

designation [ˌdezɪgˈneɪʃn] n. fml

1. прызначэ́нне, вылучэ́нне (на пасаду, пост)

2. ты́тул

3. ling. на́зва, найме́нне, абазначэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

імпера́тарства, ‑а, н.

1. Сан, тытул імператара, імператрыцы. Адмовіцца ад імператарства.

2. Знаходжанне на троне ў сане імператара, імператрыцы.

3. Праўленне імператара, імператрыцы; манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Найясне́йшы ’свяцейшы (граф, князь)’ — тытул (Гарэц.). З польск. najjaśniejszy (напр., najjaśniejszy królu) ’найдастойнейшы’, што ў сваю чаргу калька з заходнееўрапейскіх моў, параўн. рус. ваша светлость — зварот у царскай Расіі да асоб пэўнага рангу.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарка́н ’таракан’ (Нас., Жд. 1), тарка́нік, таркано́к ’малады таракан’ (Нас.). Гл. таракан; адсутнасць поўнагалосся тлумачыцца “падтрымліваючым уплывам” цюркскіх моў, калі прыняць сувязь са ст.-цюрк. таркан ’ганаровы тытул’, гл. Дабрадомаў, Бел. лекс., 43.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)