арферыён

(англ. orphereon, ад гр. Orpheus = Арфей)

струнны шчыпковы музычны інструмент тыпу гітары.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гетэраклі́зія

(ад гетэра- + гр. klino = нахіляю, адмяняю)

лінгв. скланенне слова па змешанаму тыпу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зурна́

(тур. zurna, ад перс. surna)

усходні народны духавы музычны інструмент тыпу габоя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кава́л

(тур. kaval)

духавы музычны інструмент тыпу флейты, распаўсюджаны ў Балгарыі, Югаславіі, Румыніі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

неаа́нтрапы

(ад неа- + -антрап)

назва выкапнёвых людзей (краманьёнцы), а таксама людзей сучаснага тыпу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

па́ндуры

(груз. panduri)

грузінскі народны двух- або трохструнны шчыпковы музычны інструмент тыпу лютні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сіта́р

(інд. sitar)

струнны музычны інструмент тыпу лютні, пашыраны ў Індыі, Узбекістане, Таджыкістане.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фотатранзі́стар

(ад фота- + транзістар)

паўправадніковы прыбор транзістарнага тыпу, заснаваны на выкарыстанні ўнутранага фотаэфекту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мястэ́чка, ‑а; Р мн. ‑чак; н.

Уст. Вялікае сяло з некаторымі прыкметамі горада; пасёлак гарадскога тыпу. З высокага берага, па якім стаіць наша мястэчка, відаць было ўсё залітае вадой наваколле. Ермаловіч. Аляксей адразу ўспомніў невялікае мястэчка. Асабліва выразна чамусьці прыгадалася брукаваная плошча з новым будынкам.. школы і паўразбураным касцёлам. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разнаві́днасць, ‑і, ж.

1. Прыватны від якой‑н. агульнай катэгорыі, якога‑н. тыпу, з’явы. Пісьмовая разнавіднаць мовы. □ Як жанр, як эпічная разнавіднасць .. [фальклорна-рамантычная] паэма знікае недзе ў канцы 20‑х гадоў. Бярозкін.

2. Група асобных індывідаў (раслін, жывёл, мікраарганізмаў) унутры віду, якія вылучаюцца некаторымі асаблівасцямі сярод іншых індывідаў таго ж віду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)